Bericht van de dierenarts

We hebben bericht ontvangen van de dierenarts nadat ik haar de foto van Pieps pootje had doorgestuurd. Om de poten met elkaar te kunnen vergelijken had ze ook nog graag een foto van de rechterpoot, de goede poot zogezegd.

Tja, ondanks dat mijn verstandhouding met Piep op zijn zachtst gezegd niet goed is op het moment, zal het toch moeten gebeuren. Nòg een keer naar de praktijk om röntgenfoto’s te maken.

Ik heb met manlief afgesproken dat ik klaar zal staan met Piep rond 12.00 uur zodat we deze in zijn pauze kunnen maken. Kan ik de foto’s deze dag nog doorsturen naar de dierenarts.

Het lijkt me handiger om Piep weer met de geïmproviseerde bench te vervoeren. Dat gaat toch een stuk gemakkelijker en het is bovendien ook niet zo warm voor Piep. In de kussensloop strak tegen me aan gehouden werkt niet echt verkoelend met warm weer. En het is weer warm vandaag. Dus zo tegen half twaalf zet ik de bench klaar aan de achterdeur, leg er weer een vuilniszak in met daar bovenop een tweetal kranten en loop naar achteren, de tuin in, om Piep te halen. Aangezien ze denkt dat ik weer met een spuitje kom, begint ze al van me weg te lopen als ze me in de gaten krijgt. Ik drijf haar langzaam weg bij het zwembad. Dat is de eerste plaats waar ze inspringt als ze zich onveilig voelt. En als ze eenmaal daarin zit, heb ik haar er nog niet zo gemakkelijk uit. Nu, dat is in ieder geval al gelukt. Ze loopt op het grasveldje naar het huis toe. Heel langzaam drijf ik haar naar de deur maar ze begint allemaal rare bochten te maken om me maar te kunnen ontwijken. Op deze manier heb ik de tuin al drie keer rond gelopen eerdat ik haar eindelijk kan oppakken. Uiteindelijk lukt het wel en zet ik haar terwijl ze flink tegensputtert, in de bench. Nu is het wachten op onze taxi. Niet zo heel erg veel later hoor ik het typische geluid van mijn Fiatje eraan komen. Ik open de deur en zodra manlief is uitgestapt, tillen we de bench op de passagiersstoel. En daar gaan we dan weer. Het verloopt eigenlijk wel goed. Alsof Piep eraan gewend raakt dat ze in de auto een ritje maakt. Zo meteen wendt ze er nog zo goed aan dat we met haar kunnen gaan toeren! Dat zou wat zijn. Toerritjes maken met een gans als passagier.

Nu, we zijn aangekomen. Manlief haalt de bench uit de auto en draagt deze naar de achterdeur van de praktijk. Terwijl ik met Piep weer buiten wacht, zet hij de benodigde spullen klaar. We krijgen er al routine in. Piep met bench en al naar de behandelkamer, even optillen, foto maken en klaar. Dat ging redelijk vlot. Niet dat ze het leuk vindt of niet tegensputtert. Maar desondanks verloopt het goed. Weer terug in de bench, weer naar buiten met Piep, foto’s ontwikkelen en alles even goed schoonmaken. Heel belangrijk natuurlijk. En dan gaan we weer op weg naar huis. Piep ligt nu redelijk op haar gemak in de bench en nadat manlief haar naar het zwembad heeft gedragen, til ik haar uit de bench het bad in. Zo voelt ze zich het snelste veilig.

En dat gebeurt ook zo. Ze zwemt relaxed een tijdje in het water en komt er dan uit om zich eens goed te soigneren. Ik besluit om mijn lunch bij het zwembad te eten zodat Piep weer een beetje op haar gemakt wordt met me. En ook dat werkt gelukkig. Ze hoeft niet meteen weer bij me op schoot te komen, als ze maar al eens niet meer wegloopt voor me. Dat zou ik al erg prettig vinden.

Na de lunch bekijk ik de foto’s die intussen via de mail zijn binnengekomen. Als ik de foto’s zo naast elkaar zie, lijkt het toch alsof er iets is afgebroken bij her kopje van het botje in haar poot. Ik stuur de foto’s weer door naar de dierenarts. En nu is het weer afwachten.

Dus alweer een verhaaltje met een vervolg…