De lokeendenfluitjes

Het is druk rondom ons huis.

Manlief is bezig geweest met het herstellen van het oud kippenhokje. Het hokje dat ik deels heb gesloopt zodat de ganzen erin konden broeden. Nu heeft hij het weer in orde gemaakt voor de loopeendjes. Het hok zal als nachthok gaan dienen in de wei. De eendjes lopen nog in de tuin en tot nu toe sliepen ze in Snor zijn hok. Maar dit heeft geen deur dus werden ze iedere avond opgesloten door er een luikje tegenaan te schroeven. Niet ideaal maar tijdelijk voldeed het. Daar komt bij dat de eendjes werkelijk in record tempo groeien en dat Snor zijn hok eigenlijk al rap te klein is geworden. Vandaar het kippenhok dus.

Het is heel mooi geworden. Het staat opnieuw in de verf, groen dit keer en er omheen staat een handige mooie ren. De ren zal nog eens worden vergroot maar voor dit moment is het groot genoeg. Zo vaak zitten de eendjes er niet in opgesloten. Manlief laat ze heel vaak los lopen in de tuin en heeft er zijn handen vol aan om ze af te richten. Wat heel goed is gelukt moet ik zeggen.

Dat africhten is een verhaal op zich geweest. Toen we de eendjes zijn gaan ophalen zagen we dat de toenmalige eigenaar de eenden had afgericht door op zijn vingers te fluiten. Dan kwamen de eenden naar hem toe en aten ze uit zijn hand. Maar het geval wil dat ik niet op mijn vingers kan fluiten. Nooit geleerd. En toen ik het wilde leren lukte het niet. We hebben even  moeten denken hoe we onze eendjes naar ons konden laten luisteren. Voor de grap zeiden we tegen elkaar dat we eigenlijk moesten kunnen kwaken. Et voilà, het idee was geboren. We gingen op zoek naar lokeendenfluitjes.

Nou!

De sites waar je dan op uit komt kunnen mij niet echt verblijden maar goed, ze verkochten wel eendenlokfluitjes. Maar dit bleken bedragen te zijn die wij niet voor zo’n fluitje wilden betalen.

Wat nu?

Op een bepaald moment stuitte ik tijdens mijn zoektocht op eendenfluitjes maar dan in speelgoedvorm. En die bleken helemaal niet zo duur te zijn. Ik heb ze meteen besteld. Voor ons doel zouden die prima zijn. Ze zaten wel met de 6 bij elkaar maar ja, dan heb je reservefluitjes mocht er eentje kapot gaan.

Wat hebben we een lol gehad toen de fluitjes arriveerden. Ontzettend melig werden we ervan. Maar nu, een hele tijd later blijkt het wel te werken voor de eendjes. Manlief heeft ze goed aangeleerd. Ze volgen hem de wei in om te gaan wandelen. En weer terug de tuin in. Hij lokt ze zo uit het water en krijgt ze zo de ren in. Alleen het nachthok zelf ingaan dat is nog een klein aandachtspuntje. Onze dames worden niet graag opgesloten. Maar het is voor hun bestwil en onze gemoedsrust beter dat we het wel doen. Rovers genoeg in de buurt.

En ja, het geslacht is inmiddels duidelijk. We hebben drie dames. Ze kwaken en snateren dat het een lieve lust is. Zeker wanneer ze met hun pootjes in de modder kunnen staan en hier met hun bek in kunnen wroeten. We laten het nog een tijdje zo. Tot ze helemaal zijn volgroeid. Wanneer we echt helemaal zeker weten dat het meisjes zijn. En dan gaan we ons groepje nog eens uitbreiden met een mannetje. Een mooi mannetje met een krul in zijn staart.

Ik verheug me nu al!