Duffe vogels

De laatste tijd is het weer prijs.

Het een na het ander vogeltje knalt tegen het kamerraam. De hormoontjes spelen parten geloof ik waardoor ze niet zo goed opletten waar ze vliegen. Of zijn ze juist geïnteresseerd in dat andere vogeltje dat ze zien in het raam?

Laatst een iets luidere bons dan anders. Het bleek een specht te zijn. Hij herpakte zich gelukkig snel na de bons. In ieder geval bleek hij zodanig mobiel dat hij nog een boom in kon vliegen. Eenmaal in de boom heeft hij zeker een half uur zitten bijkomen. Met argusogen heb ik hem in de gaten gehouden via de lens van mijn fototoestel. Ik wilde hem niet laten schrikken door naar buiten te gaan. Inzoomen met de lens bleek een goede oplossing.

In eerste instantie dacht ik dat hij dood was. Zo stil hing hij aan de tak. Ik dacht echt dat zijn pootjes het enige waren die hem nog op zijn plaats hielden. Maar door de lens kon ik zien dat hij licht adem haalde. Een hele tijd later bewoog hij zijn kopje ineens. Met een zucht van verlichting zag ik dat hij steeds meer begon te bewegen. Tot hij ineens een etage hoger wipte. Om uiteindelijk  weg te vliegen. Gelukkig.

Gisteren was de beurt aan een koolmeesje. Ik had net Saartje naar buiten gelaten toen ik een bons hoorde naast het huis. Althans ik dacht dat dat naast het huis was. Omdat Snor de laatste tijd wat onregelmatiger komt, dacht ik dat hij over de schutting was geklommen om te komen eten. Dit dacht ik ook doordat Saartje richting het eethok van Snor liep. Dat doet ze meestal om hem even te begroeten en om hem terloops te besnuffelen. Zo interessant allemaal die andere geurtjes. Dus ik keek door het kamerraam maar zag geen Snor. Wel zag ik Saartje afbuigen van haar route. Ze keek naar de onderkant van het raam. Zou Snor daar zijn gaan liggen dan? Maar ik hoorde niets van het gejammer dat de laatste dagen voor zijn gemiauw moet doorgaan. Mmm, vreemd. Dan was er toch iets anders aan de hand. Inmiddels stond Saartje te snuffelen aan iets wanneer ik de deur opendoe. En ja hoor. Het volgende vogelslachtoffer. Een koolmeesje. Alweer. Saar besnuffelde hem maar het vogeltje heeft zich heel slim doodstil gehouden. Snel pakte ik Saartje op omdat ervaring leert dat wanneer ik eerst het vogeltje zou oppakken, Saar sneller is dan mij en er dus vandoor gaat met het vogeltje. Deze aanpak werkte beter. Saar liet zich oppakken en liefkozen. Onder het prijzen van Saartje (‘Wat heb je nou gevonden? Wat goed van jouw, we zullen er eens even naar kijken.’), pakte ik Saartje op en overhandigde haar aan manlief die inmiddels ook op de consternatie was afgekomen. Daarna pakte ik het meesje op. Deze liet zich dit allemaal rustig gevallen. Hij was erg duf en ik vreesde het ergste. Manlief was al op weg naar de garage om de vogelkooi te halen zodat we het meesje daar tijdelijk in kwijt konden. Mocht hij weer opknappen dan was het weer een kwestie van loslaten. In de tussentijd zou hij dan kat-proof zitten. Het meesje dacht daar echter anders over. Hij gluurde af en toe eens met een oogje en hield zich dan weer stil. Maar tijdens het in het hok plaatsen klemde hij zich vol overtuiging vast aan mijn vingers. Zijn fragiele pootjes en ieniemienie nageltjes klemden vol kracht. Grappig. Zou hij zo snel al veilig voelen? Of zou hij weten dat we geen kwaad in de zin hebben? In tegendeel juist? In ieder geval heb ik een tijdje buiten gestaan met een vogeltje in mijn hand. Een vogeltje dat zich stil hield, intussen steeds meer bij bewustzijn kwam en zich bleef vastklemmen aan mijn vingers. Me bekijkend met zijn kleine heldere kraaloogjes. Uiteindelijk was hij fit genoeg om op een tak gezet te gaan worden. Maar ook deze eerste pogingen mislukten. Hij bleef zich maar vastklemmen aan mijn vinger en kroop zelfs steeds meer mijn hand op. Misschien was het gewoon niet de goede struik? Allee, we probeerden een andere dan maar. Bij de volgende struik ging het precies hetzelfde. Besluiteloos bleef ik even staan, niet wetend wat het goede was om te doen. Ik kon ook niet zelf als struik blijven dienen voor het meesje, hoe schattig ook. En dat was het moment dat het meesje dacht ‘zo, nu ben ik weer fit genoeg’. En het vloog weg van mijn hand naar de takkenpot op tafel. De hele verdere morgen bleef het een beetje rondvliegen van de takkenpot naar de struiken, etend van de vetpot en weer terug naar de tafel. Wij liepen gewoon rond op het terras maar het vloog niet weg. Het was niks bang.

Grappig is het wel en ik ben blij dat we weer een meesje hebben kunnen helpen. Maar het zou gezonder voor het meesje zijn wanneer het zijn heil iets hogerop ging zoeken. Saartje was er ook nog. Op dat moment niet in de buurt maar toch. Het meesje heeft een keer geluk gehad maar een volgende keer zijn we misschien niet in de buurt, of niet snel genoeg.

Duffe vogeltjes….