Onze kastanjeboom

En dan is toch gebeurd waar ik al altijd bang voor ben geweest dat zou kunnen gebeuren.

De trots van onze ganzenwei, is ziek.

Onze kastanjeboom bloedt.

En waarschijnlijk betreft het de kastanjeziekte. Hoog op de boom zitten bruine plekken en er komt een roodbruin vocht uit. Internet onderzoek doet het ergste vrezen. En wat nog het allerergste is: er is niets tegen te doen. Uiteindelijk gaat de boom dood, moet hij worden gekapt en kan er op die plaats geen nieuwe kastanjeboom worden gepoot. Het materiaal wat gebruikt is om de boom te vellen moet zelfs ontsmet worden, zo erg is het.

Verschrikkelijk!

Ons plaatsje uit de zon onder de boom. Ons koffiehoekje en wijnhoekje. Ons buurhoekje met mijn schoonmoeder. De aandachttrekker van de wei. De kastanjeleverancier van de ganzen. Het schuilholletje van muizen en weet-ik-wat-niet-meer, woonkamer van ontelbaar veel vogels…

Hoe oud zou hij wel niet zijn? Hij is behoorlijk dik en hoog. Mijn schoonmoeder kan zich niet herinneren dat hij er niet stond toen ze hier kwam wonen indertijd. En dat is al een hele poos geleden.

En ik had nog wel zo’n mooie plannen voor deze wei met de boom als middelpunt. Ik zag me al zitten en liggen in zo’n mooie hangstoel of hangcocoon. Lekker bengelen aan de stevige takken van de kastanje. Een gezellige high tea aan een boerentafel in de schaduw van de boom. Heerlijk borrelen tot ’s avonds laat, vuurkorf aan. Lekker leunen met mijn rug tegen de boom als anker in de wereld….

En nu is hij ziek.

Voor de zekerheid heb ik foto’s genomen en die aan een bevriend tuinman laten zien. Maar helaas bevestigde hij alleen maar mijn vermoedens.

Ik kan het niet geloven…. Wat erg….