Duidelijkheid at last

Het is kattentijd en hele drama’s spelen zich af rond ons huis.

Gisteren hebben we een concert mogen bijwonen van Snorrie die voor onze voordeur zat te kwelen. Juppie zat op een weipaal af en toe te sissen en Snor zat een heel concert te geven. We hebben het opgenomen. Het was zo leuk om te zien maar vooral te horen!

En vanavond zit Jup voor de deur van de serre op de grond te kroelen. Net zoals Snor dat doet en Saar en Maud. Maar door zijn, ja, jullie lezen het goed!, zijn gedragingen de laatste tijd weet ik nu zeker dat Jup een mannetje is. Een gecastreerd mannetje wel te verstaan. Dat verklaart ook zijn enorme groei in de breedte van de laatste jaren. Hij is echt enorm dik. En daar helpen geen wormkuurtjes meer aan. In eerste instantie dachten we namelijk dat hij wormen had, vandaar.

Jup is nu minstens 8 jaar bij mijn schoonmoeder. En al die tijd hebben we ons afgevraagd wat ‘het’ nu eigenlijk zou zijn. Even gewoon oppakken en de boel controleren is bij Jup nooit mogelijk geweest. Zeker in het begin, toen hij net was gebracht, bleek hij enorm onvoorspelbaar te zijn in zijn reacties. Zo kon je hem aaien en dan ineens haalde hij uit met zijn klauwen of beet hij. En dat leverde dan een gemene kras of bijtwond op. Hoe goed onze bedoelingen ook waren,. En waar deze reactie door werd uitgelokt is ook niet duidelijk.

Zelfs na een bezoek aan de dierenarts vorig jaar, voor heel wat anders, kwamen we niets te weten over zijn geslacht. Ondanks dat we gevraagd hadden of ze dit wilden nakijken nu hij er toch eenmaal was. Zij moesten hem echter ook in een handdoek wikkelen en daarna verdoven om hem überhaupt te kunnen onderzoeken en foto’s te maken. Door alle stress die er ontstaan is zal onze vraag wel niet meer aan de orde zijn geweest.

Maar goed, ook Jup heeft zich in al die jaren weten aan te passen of geleerd om ons te vertrouwen. Hij is een stuk liever geworden. Ofschoon je zeker nog op je tellen moet passen wanneer je hem aait. En hem oppakken zal ik niet zo gauw doen. Desalniettemin komt hij zich altijd bij mij aan de deur melden wanneer hij honger heeft of nat is en naar binnen wil. Dan krijgt hij wat voer of dan pak ik de sleutel en laat ik hem binnen bij het vrouwtje.

Jup was ook ooit een aanloper. Hij zwierf rond in een dorp een stukje hiervandaan en werd daar af en toe gevoerd. Tot iemand op het idee kwam om hem te vangen en naar mijn schoonmoeder te brengen. Net zoals mij, iemand met een groot hart voor dieren. En Jup bleek voor haar een hele troost toen mijn schoonvader overleed. Zeker toen een paar jaar later ook nog Cesar overleed. De allerliefste hond die mijn schoonouders ooit gehad hebben volgens haar.

Maar goed.

Eindelijk.

Eindelijk weten we wat hij is.

Een gecastreerd mannetje.

Duidelijkheid at last!