Oeps…

2 Dagen voor ons vertrek haal ik de koffers van de zolder. Ik weet precies wat ik mee wil nemen. Het pakken op zich is dus snel gebeurd. Door ervaring reizen we steeds lichter.

Uit voorzorg heb ik de koffers op de waskamer gezet en de deuren dicht gedaan. Dit om onze poezen geen voortijdige stress te bezorgen. Ze weten namelijk heel goed wat die koffers betekenen. Ze worden weer alleen gelaten. En dat vinden ze niet leuk. Vooral omdat ze dan ook niet naar buiten mogen. Daar staat tegenover dat ze een heel huis ter beschikking hebben. Over plaatsgebrek kunnen ze dus echt niet klagen. Wel over een bepaalde mate van vrijheidsberoving. Vooral voor Saartje een probleem. En voor Snor. Want die ziet onze dames nu een weekje alleen door het glas. Tja.

Maar goed. Vanmorgen heb ik de dames zoals gewoonlijk naar buiten gelaten. In de tussentijd leg ik nog wat spullen klaar die op het laatste moment moeten worden ingepakt. Alleen ben ik in mijn ijver vergeten de deur naar het washok achter me te sluiten. En het regent… Onze dames zijn daarom naar binnen gekomen want aan vies en koud weer hebben ze een broertje dood. Net zoals hun baasjes. Daarom gaan die ook een weekje naar de zon.

En ja hoor. Ineens staat er eentje achter me aan de koffers te snuffelen. En ook aan de andere koffer. En dan is daar ook nummertje twee natuurlijk. En vanaf dat moment heb ik geen moment rust meer. Zwaan kleef aan maar dan door Maud en Saar. Overal lopen ze me achterna. Maudje kijkt intussen heel boos en Saartje blijft een beetje miemelen. Ze zijn bezig me een enorm schuldgevoel aan te ‘praten’ met hun verwijtende houding. Ik zou hun gerust kunnen stellen, hun kunnen vertellen dat dit echt niet nodig is. Een schuldgevoel heb ik toch altijd al de dagen voor vertrek. En zeker op het moment dat we de deur uitgaan en echt vertrekken.

Ze lopen me overal achterna. Ben ik op de zolder om toch nog maar die rugzak te halen, ligt Maudje op de trap te wachten en struikel ik er bijna over. Ga ik het washok weer in, dan springt Saartje op de strijkplank zodat ik het t-shirt in mijn handen niet kan vouwen. Ga ik naar beneden en doe ik nog wat papierwerk, liggen ze achter me op de bank. En springen op het buro en gooien alles aan papieren door elkaar. Normaalgesproken heel gezellig allemaal maar nu doet dit anders aan. Verwijtend. Saboterend. En heel erg zielig.

Maar er zal goed voor ze worden gezorgd. Net als voor Piep. Daar maak ik me geen zorgen over.

Maar toch…

Tja…

Zucht…..