Bofkonten

Na een lange dag heb ik eindelijk tijd om even achterin de tuin een uurtje vrij te maken voor Piep.

Soms heb je van die dagen dat alles bij elkaar komt en, so be it, dan moet je maar even doorbijten. Maar dan eindelijk, en daar kan ik me echt op verheugen, is er tijd om even een momentje tot mezelf te komen. Lekker achter op het bankje, Piep aan mijn voeten en de katten naast me luierend op de tuinstoel.

Althans, dat dacht ik.

Ik schrik op als ik een vreemd geluidje hoor en bemerk dat de katten niet meer naast me liggen. Zo in gedachten verdiept dat ik niet gemerkt heb dat hun aandacht getrokken werd door iets aparts. Gek genoeg zie ik ze op de rand van het zwembad lopen. En dan ineens springt Maudje in het gedeelte dat leeg staat. Het gedeelte waar we normaalgesproken bij wat kouder weer in zitten omdat dit apart verwarmd kan worden en we dit heel heet kunnen opstoken. Alleen is daar nu nog niet echt de gelegenheid voor geweest met de natte zomer tot nu toe. Maar in dit gedeelte zit Maudje nu te snuffelen aan het ligbedje dat hier ligt te wachten voor gebruik bij mooi weer. Een geduldig ligbedje dus. Het mooie weer laat al een tijd op zich wachten.

Vreemd… Hier gaat ze nooit in, huiverig als onze katten zijn voor natte voetjes.

En dan hoor ik een raar geluid. Een soort gekrijs maar dan niet heel erg hard. Zou er per ongeluk een muis in het badje zijn gevallen daar? Toch maar even pools hoogte nemen….

Ik sta op en ga kijken. Twee paar kattenogen kijken me verwachtingsvol aan. En vanonder het luchtbedje staart me een klein kopje aan. Spits met kraaloogjes en een klein wit befje voor zover ik dat nu kan zien.

Het zal toch niet waar zijn? Zit er een hermelijn gevangen in het badje?

Ik kan mijn ogen niet geloven.

Voorzichtig til ik het bedje op en dan zie ik een lang lijfje met een korte staart paniekerig heen en weer lopen. De katten zitten er onmiddelijk bovenop! Snel laat ik het luchtbedje zakken en besluit om maar eerst even het vangnetje te pakken. Het is geen beestje om met mijn blote handen te vangen. Ik probeer nog even wat foto’s te maken want anders gelooft manlief dit natuurlijk niet straks. Maar mijn pogingen zijn niet erg succesvol. Intussen zijn de katten vol aandacht natuurlijk. Helemaal gefixeerd op het diertje houden ze mijn pogingen nauwlettend in de gaten. Ze weten uit ervaring dat de diertjes die ik vang, niet voor hen bestemd zijn. Dus willen ze allebei het allereerste zijn, om het beestje voor mijn neus weg te kapen mocht het er vandoor gaan. Heel voorzichtig en heel rustig, alle geduld van de wereld, til ik het luchtbedje op en schuif ik het netje eronder. Het diertje vindt het duidelijk maar niks en probeert natuurlijk weg te komen van het netje. Het kruipt onder het luchtgat in het bedje. Omdat de katten wel heel erg aanwezig zijn, besluit ik om het diertje even te laten zitten waar het zit. Maaromdat het blijkbaar niet zelfstandig weg kan uit dit bad moet ik uiteindelijk toch verder gaan met mijn reddingspogingen. En zowaar, na een tijdje lukt het me om het diertje te vangen. Even een klein stress moment wanneer het diertje snel uit het net wil kruipen en zo bijna in Maudjes ‘armen’ beland. Heel alert vang ik het diertje weer op door eens stevig met het net te schudden. Niet heel erg fraai, dat weet ik. Maar de enige manier om het diertje uit het bereik van de katten te houden. En nu kan ik het beestje ook even in zijn geheel bekijken.

Tot nu toe ben ik ervan overtuigd dat het om een hermelijn gaat maar nu ik het staartje heb gezien, begin ik te twijfelen. Volgens mij hebben hermelijnen een langere staart met een zwart tipje. En dit beestje heeft eigenlijk verhoudingsgewijs een heel kort staartje. Een jonge marter is het niet. Daar is het beestje weer te fijn voor.

Dat zoeken we straks wel even op dan. Nu moet het beestje buiten kattenbereik komen.

Snel loop ik met het netje naar achteren en omdat ik de poort nog moet openen, de grendel uit de grond moet trekken, houd ik het net even tegen de poortdeur aan. Maar daar moet ik alweer even improviseren omdat er een gat in het net blijkt te zitten en het beestje van daaruit op de grond wil springen. Toch bedenkt het zich en kruipt de andere kant op. Gelukkig voor mij, het kan alleen terug het net in. Snel nog even een foto maken en dan hup, met het diertje de wei in. Ik probeer het beestje vanuit het net in de kersenboom te zetten maar al doende kruipt het op de stam en springt dan, hup, met een grote sprong naar beneden. Het spurt richting beukenhaag en is in een mum van tijd verdwenen.

Gelukkig.

Het beestje is gered en de katten zijn niet meer in de buurt. Ze weten dat als ik hun iets afpak, ze het echt niet meer te pakken krijgen.

Ik ben nu wel heel nieuwsgierig naar wat voor een beestje dit eigenlijk was. En dan biedt Google uitkomst natuurlijk. In eerste instantie google ik ‘hermelijn’ maar het is wat ik al dacht. De hermelijn heeft een veel langere staart. Voor de zekerheid google ik toch ook nog maar even op ‘marterjongen’ maar nee, zoals gedacht is het ook geen marter. Wel blijkt het een marterachtige te zijn en wel een wezel.

Geweldig! Ik ben helemaal blij! Wat leuk dat ik dit diertje nu toch ook in het echt heb gezien! Gewoon! Bij ons in de tuin!

Waarschijnlijk een verklaring voor één van die gaten in de grond waar ik nog altijd eens de wildcamera bij wil zetten.

Nou ja zeg!

Mijn dag is helemaal goed!

Twee bofkonten vandaag! Het wezeltje èn ik!