Onze Marans kip

Een tijdje terug, toen ik zat uit te rusten onder de kastanjeboom en de kippen dan los in de wei mogen, zag ik iets heel aparts.

Een van de twee Maranskippen, degene die ik al eens bevrijd heb van een stuk glas (klik Au, au, au! voor dat verhaal), at de ganzenveren op! Nou ja! Mijn eerste gedachte is dan ook ‘Zou ze dan echt niet geleerd hebben?’ Blijkbaar niet. En mijn volgende gedachte is ‘Wie weet wat ze nog meer naar binnen schrokt wat we niet zien? ‘

30 december zag ik haar weer zitten op een manier die aangeeft dat er problemen zijn. Moeilijk lopen, zich terugtrekken, ‘dik’ zitten. En vooral, ze begon in het leghok te slapen, weg van de andere kippen. En dus zat er maar  één ding op. Alweer. Terwijl manlief het kippetje vasthield, begon ik aan mijn onderzoek. Eerst helemaal aftasten op onregelmatigheden. En meteen voelde ik al een ontzettend dikke en harde krop. Dat begon al slecht. Na mijn vingers goed ingeolied te hebben, toch ook nog even ‘van achteren’ gevoeld. Gelukkig was er op dit vlak niks vreemds aan de hand behalve dat ze ‘leeg’ was. Geen poep in de leiding met andere woorden. Terug naar de krop maar weer. Na deze gemasseerd te hebben leek hij minder hard te zijn. We hebben de kip teruggezet op haar veilige plaatsje om vervolgens het www maar weer eens te raadplegen.

Alles wat we vinden aan ziektes met betrekking tot de kip en haar krop, voldoet niet. Onze kip oogt niet ziek, geen wormen, geen infecties, stinkt niet, niets van dat alles. En dus beginnen we met het masseren van haar krop om de zoveel tijd. In de hoop haar te kunnen helpen haar krop leger te maken. Ze laat het zich allemaal gevallen. Zo verloopt onze kip haar laatste dag in 2018.

Nieuwjaarsdag open ik het kippenhok om het schoon te gaan maken en zie ik haar liggen. Lang gestrekt, oogjes dicht. Dood, denk ik meteen. Ik maak het hok schoon aan de kant waar ik bezig ben om vervolgens de kip op te willen pakken om haar even aan de kant te leggen zodat ik ook deze helft schoon kan maken. Bekijk ik dan wat ik het beste kan doen met het ongelukkige kippetje.

Ik pak haar voorzichtig vast wanneer ze ineens haar oogjes open doet. Ze is niet dood maar zoals het er nu uitziet zal dat niet lang meer duren. Ik neem haar mee naar binnen, haar zacht tegen me aan houdend. De hele gourmet rommel met geur en al, komt me tegemoet wanneer ik de deur van de serre open doe. Maar dat deert me nu niet. Het opruimen zal moeten wachten. Ik vul een pipet met water en zo zit ik de eerste uren van deze dag met een kip op schoot, om de zoveel tijd water in haar bek druppelend en haar krop te masseren. Ze lijkt erop te reageren maar misschien is het wishful thinking. Op het einde van de morgen breng ik haar weer naar het hok terug en zet haar in het leghok. Ze gaat zitten, heel breed om goed te kunnen ademen maar ze zit en blijft zitten. Om de zoveel tijd ga ik kijken. Intussen lees ik nog dat het toedienen van stukjes brood die druipen van de olijfolie ook wel eens willen helpen. En dus doe ik dat ook. Maar dit gaat erg moeilijk. De kip houdt haar bekje stijf dicht. Dit gaat het niet worden merk ik. Ze krijgt wel weer nog wat water toegediend. Zo verloopt de middag.

Tussen de bedrijven door zijn we onze wederzijdse ouders een gelukkig Nieuwjaar gaan wensen. Na terugkomst gaan we het eerste weer kijken bij de kip. Maar helaas. Al onze moeite heeft niet mogen baten. Ze ligt weer voor dood in haar leghokje. Dit kan zo niet meer besluit ik dan. Of ik help haar een handje of de natuur laat haar heel erg langzaam dood gaan en in dit geval dus stikken. Wat ik vreselijk vind. En dus help ik haar. Ondanks dat ik dit ook vreselijk vind. De tranen vloeien rijkelijk tijdens het gebeuren en nog een hele tijd erna. Maar ik ben ervan overtuigd dat het beter is zo.

Daags erna ontleed ik haar om te weten te komen wat het probleem was en of we dit hadden kunnen voorkomen. Haar krop zat inderdaad zo vol met hooi, aarde en veren, daartussendoor nog granen. Zo ontzettend hard en vol! Ik breek deze klomp gewoon in brokken! Dit allemaal heeft zich opgehoopt in de krop en kon niet verder haar lijfje in. En toch is ze blijven eten. Het hooi en de aarde zaten tot diep in haar keel. Arme kip. Ze was dus gewoon aan het stikken en ze had enorme honger. Wat triest….