Nog meer sneeuw…

Het is zaterdagochtend 6.00 uur en ik kan niet meer slapen. Stilletjes sta ik op, trek mijn badjas en een paar dikke sokken aan en ga naar beneden. De poezen volgen me op de voet. De eerste gang is natuurlijk naar mijn kleine maar fijne koffiezetapparaat. En even later pruttelt dit apparaatje me een lekkere cappuccino. In wezen ben ik geen koffie maar een thee drinker, voor een lekkere cappuccino of een latte maak ik echter uitzonderingen. Ooit noodgedwongen begonnen met het drinken van koffie doordat bij mijn schoonouders altijd een kan koffie op de kachel klaar stond voor bezoek. En op de een of andere manier vergaten de schatten steeds dat ik geen koffie lustte. Gewoon omdat iedereen bij hen altijd koffie dronk. Uiteindelijk heb ik me aangepast door koffie te gaan drinken met heel veel, maar dan ook heel veel, melk erin. En in feite drink ik nog steeds zo mijn koffie. Of eigenlijk drink ik melk met een scheut koffie.

Maar goed. Met de koffie in mijn hand loop ik de woonkamer in. Alles is nog donker, de gordijnen dicht maar toch oogt alles lichter dan gebruikelijk. Ik kijk naar buiten en weer is daar die wondere wereld. Het heeft weer gesneeuwd. Ondanks dat hier gisteren bij de weerberichten melding van is gedaan, ben ik blij verrast. Zeker een half uur kan ik ongestoord genieten van mijn koffie en het kijken naar de vallende sneeuw. Alles wordt bedekt met een laagje rust. Zo voelt dit moment voor mij. Sneeuw en donker, alles wordt gedempt. Het geluid, het licht. Zo mooi, zo stil. Prachtig.

Maar na dit half uurtje vind onze Saar toch echt dat ze nu lang genoeg heeft gewacht. Ze wil naar buiten. Dus sta ik op, laat haar uit, maak me nog een kop koffie en ga weer voor het raam zitten. Ik geniet van Saars capriolen. Ze rent en rolt door de sneeuw, huppelt vrolijk rond en stuift dan weer naar binnen om haar pootjes een voor een af te likken. Waarna ze weer naar buiten wil. Even later komt ze triomfantelijk aangehuppeld met Snor achter zich aan. Snor loopt wat bedachtzamer. Hij inspecteert het huisje op eten maar draait zich om wanneer hij merkt dat er nog niks is aangevuld. Doordat ik in het donker zit heeft hij me niet gezien. Hij draait zich dan ook om om weer weg te gaan. Snel roep ik hem en dan gaat hij onder de tuintafel wachten totdat ik de deur voor hem open doe en hem binnen voer. Hij laat zich even lekker aaien en vertrekt dan weer naar buiten. Saar en Maud draaien om hem heen. Volgens mij komt de kattentijd eraan. Maudje echter vind dit weer maar niks en even later zit ze dan ook weer naast me. Samen kijken we naar buiten en genieten we van deze mooie witte wereld. Heel langzaam wordt het lichter buiten. De vogeltjes beginnen te vliegen. Ze komen de voernetjes inspecteren.

Straks is het gedaan met de rust. Dan zijn er de geluiden van mensen die langs komen wandelen, honden die blaffen, een enkele auto die hier moet zijn, de mensen die aan de gang gaan met sneeuw schuiven wellicht en andere dagelijkse dingetjes.

Maar voor nu is het nog stil.

En geniet ik hier nog even van.