Afgelopen dinsdag, rond half negen ’s morgens.

We zijn net terug van het voeren in de wei. Manlief heeft Snor eten gegeven op de tafel bij de serre en ik ben net weer naar buiten gelopen met een kop koffie om Snor nog even te aaien. Onbewust heb ik het kabaal van de kraaien al gehoord en er is zelfs door mijn hoofd geschoten dat ze wel weer bezig zullen zijn om achter een buizerd aan te gaan. Dat zie en hoor je hier wel vaker.

Maar dan schiet ik meteen in de alert-stand. Er gebeurt van alles tegelijk. Het geluid van de kraaien neemt enorm toe en het is een echt paniek én wegjaaggeluid. Meteen daarop springen de eendjes vol in de stress op en rennen half vliegend en luid kwakend naar het zwembad. Paniek! Automatisch begin ik te rennen, te roepen en in mijn handen te klappen. Dit kan alleen een roofvogel zijn! Eentje die heel dichtbij is. En dat blijkt te kloppen. Voor mij door suist een enorme roofvogel. Ik ga door met rennen, schreeuwen en klappen en volg de eendjes. Ze springen meteen in het zwembad en zwemmen naar het midden. Ik prijs ze om hun reactie. Het is in mijn ogen het juiste om te doen. Alleen Obertje is achtergebleven. Ze heeft waarschijnlijk tussen de rozen gelegen om een eitje te leggen. Daar had ze beter kunnen blijven liggen. Maar goed. Om haar heen lopend jaag ik haar door naar het zwembad. Inmiddels is de roofvogel nergens meer te zien.

Wat was dat voor een beest?!

Goed om me heen kijkend zie ik de vogel nergens meer. Hij is voor me langs gevlogen, komend vanuit het huis van de buren, tussen onze garage en het huis door, richting mijn schoonmoeder en daar ook weer tussen de garage en de serre door weer uit beeld. Een grote bruine vogel met een gestroomlijnd strak profiel. Heel hard een rechte lijn vliegend. Heel erg mooi ook! Dat zie ik nog in dat korte stressvolle moment. En groot. Het was zeker geen buizerd, en ook geen sperwer of havik. Maar wat dan wel?

Waarschijnlijk was de vogel al bezig met een jacht, realiseer ik me nu. En had hij het op dat moment niet voorzien op onze eendjes. Denk ik gezien het kabaal van de kraaien. Maar zeker weet ik het niet door de enorme paniek bij alles om ons heen ineens. Het is iets dat ik me pas achteraf realiseer.

Wanneer de rust lijkt te zijn weergekeerd, ga ik meteen op onderzoek uit naar wat dat geweest kan zijn. Omdat we hier in een natuurgebied zitten, kijk ik eerst op  de Facebookgroep van De Doort en zoek ik op roofvogels. En via een omweg kom ik uit bij een slechtvalk. Een jonge slechtvalk wel te verstaan. En dat kan heel goed kloppen omdat er een nest slechtvalken zit in de plaatselijke kerktoren. De beschrijving en de foto klopt precies.

Ze zijn mooi hoor. Echt wel. Maar toch heb ik ze liever ver uit de buurt van onze eendjes en onze kippen. Smakelijke hapjes, dat besef ik heel goed. Maar toch bij voorkeur niet voor de roofdieren of roofvogels in ons gebied.

En daarom waardeer ik de kraaien om ons heen enorm. Het is al vaker voorgekomen dat zij de indringers in hun territorium hebben verjaagd. Meestal gaat het om buizerds waar ze dan met zijn tweeën of drieën achteraan zitten. We hebben een vast koppel achter in de wei die ook iedere dag mee snacken van het brood voor de ganzen. Ze blijven gewoon zitten wanneer we voeren en water geven. Twee grote statige kraaien waarvan er eentje een paar witte veren heeft. Samen met zijn familie houden ze hun territorium goed in de gaten. En daar ben ik blij mee. Onze kippen en eendjes varen er wel bij. Nog een stukje brood, kraaitjes?