Als echte Griekenland liefhebbers, stond Zakynthos nog steeds op ons lijstje. En om een wel heel speciale reden. Het eiland dat bekend staat om zijn fantastische stranden maar waar ook de Caretta Caretta, of Loggerhead Sea turtle, een beschermde zeeschildpaddensoort zijn eitjes legt. Hoe mooi zou het zijn als we erbij zouden kunnen zijn wanneer zo’n nest uitkomt?
De eerste week van oktober vertrokken we met niet bepaald gunstige weersvoorspellingen. Er was veel regen, onweer en bewolking gemeld. Aan de andere kant, we vertrokken naar De Bloem van het Oosten, een van de groenste eilanden van Griekenland. En ja, daar moet het dan wel wat meer regenen dan we gewend zijn van andere Griekse eilanden.
En inderdaad, op onze allereerste dag regende het. En niet zomaar regen. Nee, het goot. Nee, erger, het klaterde. We moesten de auto aan de kant zetten vanwege de hoeveelheid water die over de wegen omlaag stroomde. Gelukkig klaarde het later die dag op en daarna hebben we een hele week prima weer gehad.
Onze zoektocht naar schildpaddennesten begonnen we met een excursie naar Turtle Island oftewel Marathonísi. Ook zou de boot op zoek gaan naar rondzwemmende Caretta’s (of Loggerheads in het Engels).
Mwah….
Deze hele excursie bracht herinneringen terug toen we ook zo’n excursie hebben gedaan op zoek naar de walvishaai. Heel veel bootjes met enorm veel toeristen die dan allemaal zo’n arm beest gaan stalken. Wat een stress moet dat opleveren. Ik vind dit geen natuurliefhebberij. En op deze manier hoef ik de dieren niet te zien. Maar ja. We zaten nu eenmaal op het bootje en om ons heen voeren nog meer bootjes die allemaal op zoek waren naar een schildpad. Blijkbaar hebben die vaste plekken waar ze vertoeven in het water want de kapiteins bleven allemaal eenzelfde rondje varen. En dat midden in een beschermd natuurgebied. Maar de schildpadden hadden er geen zin in, ze lieten zich in ieder geval niet zien. Iets waar ik eigenlijk ook nog een beetje opgelucht om was.
Na wat heen en weer gevaren te zijn, de blauwe grotten te hebben bekeken, zijn we afgezet op Marathonísi. Het eiland lijkt qua vorm op een schildpad. Op het strand zelf zagen we maar één gemarkeerd nest. Omdat je maar een bepaalde tijd op dit eiland kunt zijn hebben we hier niets kunnen zien van enige nestactiviteiten.
Er zijn een aantal stranden op het eiland die bekend staan als nestingplaces. En wij waren van plan om deze stranden allemaal te bezoeken. Ook het info-centrum stond op ons lijstje. En eigenlijk wilden we beginnen met het info-centrum. Maar toevallig kwamen we op weg daar naar toe een bordje tegen met Dafnibeach. Een van de stranden van ons lijstje. En omdat wij, met vakanties, nooit zo strikt vasthouden aan onze planningen, besloten we om dan maar eerst dit strand te bezoeken.
Het bleek een hele toer om er te komen. Dat betekent echter ook dat het strand zelf relatief rustig is. En wat hebben wij ontzettend veel geluk gehad! Op het strand waren er twee gemarkeerde plaatsen waar mensen van Archelon (de natuurbeschermingsorganisatie) aanwezig waren, samen met nog wat geïnteresseerden. Want wat bleek het geval? Allebei de nesten stonden op het punt om uit te komen! En net toen wij arriveerden besloten drie schildpadjes zich een weg naar boven te graven en om richting zee te vertrekken! En net toen iedereen dacht dat dat het was voor vandaag, ging ik kijken bij het andere nest en toen had zich ook daar een ieniemienie schildpadje uit gegraven! En even later nog eentje! Wat een dag! Geweldig!
En wat begint het leven voor zo’n klein schildpadje moeilijk! Het moet al hard werken om zich uit te graven. Vervolgens moet het een levensgevaarlijke route over het strand afleggen richting zee. Want vogels kunnen zo’n schildpadje wel waarderen. En de rondlopende katten vinden het leuk speelgoed dat je eens goed rond kunt meppen. En dan de zee zelf. Voordat het schildpadje eindelijk ver genoeg het water in is kunnen komen, is het alweer een hele poos verder. We staan het allemaal met samen geknepen handen te bekijken. Want helpen mag niet. Het schildpadje wordt sterk in zijn poten van het graven en lopen. En door op het licht af te gaan vanuit het hol naar het strand wordt er iets in hun hoofdjes vastgezet zodat ze weten waar ze weer terug moeten keren om zelf eitjes te kunnen gaan afzetten. Zo heeft alles zijn reden. Wat niet wegneemt dat de weg toch een beetje geëffend wordt door steentjes die in de weg liggen, weg te pakken. Of door erge bobbels in het zand glad te strijken. Of door katten weg te jagen.
En dan zien we ineens een kopje op en neer deinen in een golf achter de branding. Er klinkt gejuich. Een grote hobbel is genomen door een ieniemienie schildpadje…
Volgende keer meer in de vorm van een klein fimpje…
De Piep-show 