Appels, het vervolg

Een hele ketel vol schoongemaakte appels deze keer. En niet zo maar een ketel, nee, een inmaakketel. En aangezien deze te groot is voor binnen op het vuur, haalt manlief de driepoot uit. De appels worden aan de kook gebracht en dan uitgezet. Geheel volgens instructies, de hardere appels onderin en de zachtere en kleinere stukken naar boven toe geladen. Bij controle blijkt toch dat de appels nog te hard zijn wanneer we het vuur uitzetten nadat het water kookt. Alles een beetje door elkaar gehusseld en maar weer aangezet. Nu laten we de pan toch maar ietsje langer op het vuur staan. Het resultaat is een gedeelte zachte appels en een gedeelte tot prak gekookte appel. Maar goed, we doen het ermee. Het geheel moet weer een nachtje staan.

Daags erna wordt een oude kussensloop gebruikt om de appelprut in te schudden. Het vocht dat hierdoor heen sijpelt vangen we op in een pan en daarna gaat de prut onder de fruitpers van onze zwager. Met een boor draait manlief het deksel zo ver mogelijk aan. Heel langzaam sijpelt het vocht door de sloop. Wanneer we echt niet meer verder kunnen aandraaien halen we de sloop uit de pers. De pers kan weer worden schoongemaakt en de sloop wordt voor in de wei geleegd zodat de appelresten nog kunnen dienen als voer voor de beestjes die hier zin in hebben.

En dan begint het spannendste deel van het stroop maken. De pan gaat op het vuur en het sap moet gaan inkoken. In eerste instantie is het maar een saaie bedoening want het duurt lang totdat het vocht zodanig is ingekookt dat het een beetje begint in te dikken. Maar dan. Het is de kunst om het juiste moment te bepalen of de stroop dik genoeg is. En met dik genoeg bedoel ik dan dat de stroop smeerbaar moet worden. Geen schenkstroop maar smeerstroop. Maar dat is moeilijk omdat de warme prut vloeibaarder is dan wanneer deze koud is.

Wanneer we denken dat de stroop de goede consistentie heeft, doen we hem in potjes. Drie grote potjes en 1 kleintje. Het ziet er geweldig goed uit. Maar ’s avonds bij het testen blijkt hij nog veel te vloeibaar. Jammer maar niet getreurd, morgen gaan we verder met het project Stroop.

Dus de volgende morgen heeft manlief het lumineuze idee om de elektrische weckketel van mijn schoonmoeder te gebruiken om de stroop in te laten indampen. Dan hoeven we hem niet meer uit de potjes te halen denkt hij. De gedachte is geweldig maar de uitvoering niet helaas. We prutsen wat. Deksel erop om het water aan de kook te brengen, dan deksel eraf om het vocht te laten ontsnappen. Intussen vreet het ding zoveel stroom dat het zo wel hele dure stroop gaat worden. En het duurt en het duurt maar. Dat moet anders kunnen. Anders in de zin van sneller.

De driepoot wordt weer uitgehaald, de stroop toch maar weer overgedaan van de potjes in een ketel en daar staan we dan. De stroop goed te kijken. We lijken wel twee heksen die een toverdrank staan te brouwen. Dan is daar het moment dat ik denk dat de stroop goed is. Maar manlief denkt dat het nog even moet hebben. Dus gaan we nog even door en schenken dan de stroop in de potjes. Dat zijn er nu niet zoveel meer. 1 Groot potje en 3 ienieminies. ’s Avonds kunnen we weer testen hoe de stroop is geworden.

Tja, wat zullen we zeggen?

We hebben appelsnoep gemaakt!

Echt hele lekkere jelly appelsnoep.

Maar stroop is het niet.

Dusss…… gaan we nog een nieuwe poging wagen. We denken dat we een betere methode hebben dan die van het recept dat we nu gebruiken.

Op naar deel 3! Lezen jullie mee?