Nee, Piep wil het niet.
Heel duidelijk niet.
Mop en Gijs hebben een tijd nodig gehad om te wennen aan het gegeven dat ze ook de tuin in konden. Maar toen ze het eenmaal door hadden, bleek het geen succes.
Piep vertoont absoluut vermijd- gedrag. Gijs doet alle moeite om Piep mee te krijgen en Mop alle moeite om tussen Piep en Gijs in te blijven. Vergeefse moeite van allebei want Piep ziet ze eenvoudigweg niet staan. Ze draait alle mogelijke rondjes om niet meegedreven te worden door Gijs. Wanneer ze zich dan te zeer in het nauw gedrukt voelt, springt ze gewoon in het zwembad. En uiteindelijk betekent dit dat ze alleen nog maar in het water te vinden is.
En dus kan het zo ( alweer) niet langer.
Mop en Gijs moeten terug naar hun eigen weitje en dan moet Piep dus weer apart gaan lopen. Het is nu in ieder geval wel duidelijk dat ze geen behoefte heeft aan direct contact met haar soortgenoten. Wel vind ze het prettig om ’s avonds langs het hekwerk te zitten zodat ze wel in de buurt is van haar soortgenoten maar echt lijfelijk erbij te zijn blijkt geen must.
Nu ik weer achter zit te tikken, nadat ik Mop en Gijs naar achteren heb gedaan, lijkt het alsof Piep haar rust weer vindt. Ze komt eindelijk zelf uit het water. De andere dagen hebben we haar er iedere keer moeten uitjagen. En nu staat ze tevreden op de rand van het bad haar veren te soigneren.
Ik denk dat ik me erbij neer moet leggen dat Piep alleen in de tuin en haar weitje blijft rond hobbelen. Hoe graag ik ook wil dat ze niet alleen is. Zeker in tijden dat wij afwezig zijn. Zo meteen zijn we een weekje weg en dan moet ze een hele week achter in de wei blijven. Een week geen tuin en geen zwembad. Een week geen baasje dat het zo goed mogelijk probeert te doen. Maar ook alleen in het weitje dus, geen Mop en Gijs in de wei. Wel naast haar in een eigen weitje. Een andere vorm van Living apart together.
Zou dit dan de hele simpele oplossing zijn?
Vooralsnog lijkt het er wel op……
De Piep-show 