Doorbraak

Snorremans, onze aanloper, heb ik al eerder eens terloops genoemd.

Maar vandaag is er zoiets moois gebeurd, dat ik dat toch even moet vertellen.

Nog even in het kort:

Sinds een half jaartje ongeveer, loopt er af en toe een kat bij ons door de tuin. Uitgezet, weggelopen of wild. We hebben geen idee. Hij, het is duidelijk een hij, begon op te vallen doordat onze eigen Saar en Maud zich enorm in de bocht begonnen te gooien als hij ten tonele verscheen. Ze gingen op de grond op hun rug liggen draaien en kroelen, met een half oog kijkend naar Snorremans. Die hen zogenaamd geen blik waardig gunde maar ondertussen wel steeds bleef komen. Snorremans is de naam die we hem hebben gegeven vanwege zijn uiterlijk. Ondertussen is dat kortweg Snorrie geworden.

Hij was in het begin ontzettend schuw. Beetje bij beetje hebben we hem steeds meer eigen gemaakt. Op vaste tijden bakjes met melk en eten klaarzetten. Na verloop van tijd verscheen hij als we hier mee bezig waren. Vanaf die tijd zijn we begonnen met tegen hem te praten. En zo is hij steeds minder schuw geworden. Nu wacht hij niet meer tot we binnen zijn voordat hij met eten begint maar komt hij steeds dichter in de buurt van de bakjes als ik deze vul. Het helpt natuurlijk wel dat onze eigen poezen steeds in de buurt zijn en dat hij kan zien hoe we met hen omgaan. Even kroelen, even aaien en tegen hen praten.

Afgelopen tijd kwam hij steeds vaker overdag. Als ik dan wilde opstaan van achter de computer, bleek hij er al te zitten en was hij me aan ‘t bekijken. Op het moment dat ik hem dan zag begon hij met zijn tong te likken. Met andere woorden: jij geeft me eten en melk en ik heb daar nu wel zin in. Hij krijgt dan altijd een beetje melk om hem tegemoet te komen. Eten krijgt hij ’s avonds als onze eigen katten binnen zijn en er geen gevaar meer is dat zij zijn eten oppeuzelen. Dit vooral omdat Maudje op dieet staat. Maar dat is een ander verhaal.

Vandaag zit ik zoals gewoonlijk aan mijn computer en als ik op wil staan, kijk ik gewoontetrouw even naar rechts, naar buiten. En wat zie ik daar? Onze Snorrie die lekker ligt te slapen onder de tafel! Vast in slaap!

Nou, is dat een blijk van vertrouwen of niet?

Mijn dag kan niet meer stuk. Geweldig!