Een tijdje geleden heb ik al vermeld dat de poten van onze kippen nodig eens in de week moeten worden gezet zodat we de korsten van de mijt eraf kunnen borstelen.
Maar door drukte zijn deze voornemens een beetje in de vergeethoek geraakt. Totdat ik gisteren merkte dat een van mijn witte kippen wel al heel vroeg in het hok zat. Toen ik haar inspecteerde leek het alsof ze pijn had aan haar poten. Nu kan ik me heel goed voorstellen dat dit zo is. Door de hard geworden ontlasting van de mijten, gaan de schubben van de kippenpoten open staan. En niet zo maar open maar ze worden opgerekt tot het uiterste. Dat lijkt me inderdaad erg pijnlijk. Dus ben ik naar het huis gelopen en heb daar alles klaar gezet voor de allereerste kippenpotenpedicure die ik ooit gedaan heb. Een emmer met handwarm water, beetje afwasmiddel erin zodat de viezigheid wat oplost. Een oude handdoek klaargelegd, de uierzalf op de verwarming gezet zodat hij wat beter uitsmeert, een oude tandenborstel gezocht en een oude jas aangedaan.
Omdat het inmiddels al donker is, zitten de kippen allemaal op stok. De betreffende kip laat zich goed oppakken. Voorzichtig klem ik haar tegen me aan en neem haar mee naar ons huis. Ze blijft heel rustig tegen me aan zitten en geeft ook geen kik als ik haar met haar poten in het water zet. Ze laat alles gewoon over zich heen komen. Onderwijl goed om zich heen kijkend met haar kraaloogjes. Net alsof ze weet dat we niks kwaads in de zin hebben. Ik laat haar een minuut of tien weken en begin dan zachtjes haar poten te schrobben met de tandenborstel. Dit moet heel voorzichtig gebeuren. Haar huid gaat snel open en bloedt dan wat. Toch heb ik het idee dat ze deze zeer speciale aandacht wel prettig vindt. Ze laat zich alles doen zonder me te pikken, tegen te stribbelen of te kakelen. Uiteindelijk vind ik het goed geweest. Niet alles is verwijderd maar ik wil haar ook niet onnodig pijn doen. Manlief helpt me als ik de kip afdroog. Ik houd haar vast en spreid haar vleugels zodat hij haar zachtjes droog kan föhnen. Als ze dan uiteindelijk redelijk droog is, vet ik haar poten heel goed in met de uierzalf. Hopelijk verzacht dit de schrale plekken terwijl het tevens de schubben afsluit voor het insluipen van nieuwe mijten. Nog wat druppels in de nek tegen de mijt en voor nu is de behandeling klaar.
Ik breng de kip terug naar het hok waar ik haar op haar eigen plekje tussen de overige dames zet. Ze nestelt zich eens goed op haar plekje en lijkt heel tevreden. Ik doe de deur dicht en hoop dat alles goed uitpakt voor onze kip.
Eenmaal binnen ga ik eerst even goed douchen. Het kan helemaal niet maar toch kriebelt het me aan alle kanten. It’s all in my mind. Het kriebelt me zelfs weer terwijl ik dit stukje tik.
Heel benieuwd naar hoe onze kip de pedicure en de nacht is doorgekomen, loop ik de volgende ochtend naar achteren. Maar ik had me nergens zorgen over hoeven maken. De kip loopt al rond in de wei en is er weer ‘als de kippen bij’ om regenwormen te pikken als ik de emmers optil om het water te verversen.
Weer iets geleerd en weer iets om in de gaten te houden.
De Piep-show 