Een teveel aan testosteron

Al een paar dagen is één van de ganzeriken enorm fel op Gijs. Feller dan we ooit hebben meegemaakt in al die tijd dat we nu ganzen hebben. Op een bepaald moment kan manlief het niet meer aanzien en zet de betreffende gans apart. Een time-out zogezegd. In de hoop dat het de gemoederen zal bedaren. En dat doet het. Heel even. En dan begint het weer.

Dit hebben we nog nooit gezien. Het wordt zo erg dat Gijs op een bepaald moment geen stem meer heeft, wat we niet meteen in de gaten hebben maar wat wel zijn gezagspositie heeft aangetast omdat hij niet kan overstemmen. Hij loopt zelfs volledig apart van de groep een tijd later. Dit kan toch niet waar zijn?! Onze Gijs, die al zoveel heeft meegemaakt. Dit verdient hij echt niet.

En dus besluiten we om een oproep op Facebook te plaatsen. Een oproep met een vraag om een nieuw thuis voor de ganzerik die Gijs aanvalt om wat voor reden dan ook. Waarschijnlijk de paartijd die er aan zit te komen. Blijkbaar zijn er teveel mannetjes in onze ganzengroep.

We vinden het allebei heel erg en, lachwekkend of niet, we verontschuldigen ons de hele tijd bij de ganzerik dat we hem ten eerste apart hebben gezet en ten tweede dat we hem gaan wegdoen.

Daags erna gaat het volgende bericht eruit:

“Dag mensen,
heeft iemand van jullie plek voor een mooie witte ganzerik, of weten jullie iemand die dat heeft? We hebben last van een iets te groot testosterongehalte in de groep, daarom moet er een mannetje weg. Wel niet voor de slacht voor de duidelijkheid. Graag een pb mochten jullie iets weten.”

En gelukkig is er binnen het uur een reactie. En eigenlijk had ik ook al kunnen weten wie er zou reageren. Het resultaat is dat manlief en ik ‘s avonds met een gans over straat lopen om J, het jongetje verderop in de straat, de gans te brengen.

Eenmaal gearriveerd, zetten we de gans in het weitje achter het huis. J’s vader roept dan op Guusje, hun eigen gans en snaterend komt deze aangelopen om abrupt te stoppen bij het zien van deze indringer. Maar voordat we weggaan zoeken beide ganzen al voorzichtig toenadering tot elkaar. Het ziet er allemaal gunstig uit. Gelukkig, een pak van mijn hart.

Of deze gans een naam heeft, vraagt J nog. Nee, deze gans niet. Dat vindt J niet zo erg want nu kan hij hem zelf een naam geven. En wanneer we dan later in bed liggen, piept de telefoon. Een foto van het ganzenduo met een naam voor de nieuweling. Het is Remco geworden.

Nou J, ik weet zeker dat Remco en Guus heel erg boffen met jou als baasje.