Daar gaan we weer…

De volgende dag ga ik al heel vroeg kijken hoe het met Piep is ofschoon het buiten nog donker is.

Ze staat parmantig op haar matje. Aan de rommel om haar heen kan ik zien dat ze gedronken heeft en in het bakje met tuinaarde heeft zitten wroeten. Maar ze heeft niet gegeten van de granen. Alweer niet. En dat terwijl deze normaal gesproken een traktatie voor haar zijn.

Gisteren hebben manlief en ik besloten dat we vandaag met haar naar de dierenarts zullen gaan. Maar nu ik haar weer een tijdje geobserveerd heb, weet ik het gewoon niet meer. Ze lijkt niet ziek. Wel stevig verkouden. Waardoor ze door haar bek moet ademhalen. Kan ze daarom ook niet gewoon slecht slikken? En daarom de granen niet wegwerken? Staat ze daardoor de hele tijd? Omdat ze anders geen lucht krijgt? Ze zwemt gewoon. Ze probeert contact te houden met de andere ganzen door op het gegak te reageren voor zover ze dat kan. Ze heeft duidelijk last van haar hormonen gezien haar ‘aanhankelijkheid’.

Vragen, vragen, vragen….

Dus ja, we zullen toch maar een bezoekje brengen aan de dierenarts.

Zucht…

En daarom bel ik de dierenarts, liefst voor een afspraak. Het open spreekuur is voor Piep altijd een beetje heftig. Maar helaas, het is zo druk dat alleen het open spreekuur een optie is. En laden we Piep weer in de bench, dan in de auto (wel via het open dak en ja, er kan echt veel in een Fiatje 500 ;)) en vertrekken we weer naar Maaseik.

Voor vertrek heb ik nog even wat poep in een potje gedaan en alle klachten genoteerd. Niest af en toe, druppelt vocht uit haar neus, ademt zwaar door haar bek, eet bijna niet, blijft staan waarschijnlijk vanwege haar ademhaling en ze klinkt eigenlijk heel erg verkouden. Verder is ze fit. Ze drinkt en loopt rond, zwemt en heeft last van haar hormonen.

In de wachtkamer zitten inderdaad mensen met allemaal honden. Die ook eens even aan de bench komen snuffelen. Piep laat met gekwaak en gesis weten dat ze hier niet echt van gediend is. Voor de rest gaat het eigenlijk opvallend goed.

Eenmaal in de spreekkamer mag ze in de bench blijven zitten van de dierenarts, dit om haar te kunnen observeren op een zo rustig mogelijke manier. Haar longen worden beluisterd, ze wordt even nagevoeld en dan luidt het oordeel ‘verkouden’. That’s it! Pfoeh! Naast me hoor ik manlief heel diep adem halen. Gisteravond had hij er een heel hard hoofd in en nu is hij hoorbaar opgelucht. Ik ook natuurlijk. Alleen stond ik er deze keer wat nuchterder in dan manlief.

Wat fijn! En wat goed om toch even naar de dierenarts te gaan.

Piep krijgt een spuitje in haar nek, wat ze ietsje minder vindt. Verder nog wat spul dat ze iedere dag moet krijgen toegediend met een pipetje. Mooie taak voor manlief aangezien ik Piep nu alweer in de bench heb moeten doen en naar de dierenarts heb moeten rijden. Wat ze me nog steeds kwalijk neemt van de vorige tocht. Maar dat maakt allemaal niet uit want Piep is gewoon verkouden!!!

Pieperdepiep hoera!!