Wormen

Het breekt mijn hart.

Onze Pieperd staat alleen nog maar omdat ze anders geen lucht krijgt. Soms zakt ze van vermoeidheid door haar poten om dan weer steeds moeizamer adem te halen waardoor ze toch maar weer opstaat. Zwemmen doet ze niet meer. Alsof de druk van het water te groot is op haar lijfje. Daarom zal ze ook wel niet kunnen liggen. En toch is ze nog steeds haar vrolijke zelf, aanhankelijk naar ons toe.

Manlief heeft het er ontzettend moeilijk mee. Ik snap het wel. Piep is zijn maatje geworden, iets waar hij zich aan vast kan houden om de dag door te komen. Die voor zijn regelmaat zorgt en zijn aanspreekpunt is geworden voor de moeizame tijd die hij nu doormaakt.

En daarom bellen we weer naar de dierenarts. Die zich intussen ook hard maakt om Pieps leven te redden omdat Piep zo’n vechtertje is gebleken. Manlief heeft Piep dus maar gefilmd om haar de weg naar Maaseik te besparen en heeft wat poep verzameld die hij voor de zekerheid toch ook maar afgeeft.

Die avond belt de dierenarts op met de mededeling dat Pieps poep in ieder geval wormen bevat. Ze schrijft dus een wormkuur voor, nu meteen te beginnen en dan over 10 dagen nog eens een keer. Op mijn vraag of dit de oplossing is, zegt ze dat ze dit niet weet maar dat er ergens een begin gemaakt moet worden en dat dat in dit geval de wormkuur is. Dus haalt manlief de kuur, geeft Piep meteen haar pipetje (alweer, ik zie het Piep ook denken) in de hoop dat het Piep de komende dagen beter zal gaan. En dat hopen wij allebei van ganser harte. Ik niet alleen voor Piep maar ook voor manlief. Op dit moment zou hij het niet kunnen verdragen als er iets met Piep gebeurt. Piep is zijn geneesmiddel zogezegd. En Piep weet dit! Dikke maatjes zijn deze twee geworden. Mooi is dat hè!

En dus komt dit gewoon goed. Voor allebei. Dat kan niet anders.

Lieve groet van

Ingrid