Piep naar de dierenarts

Piep heeft van klein af aan al slecht gelopen. Het is niet helemaal duidelijk of dit een gebrek is van geboorte of dat ze dit heeft opgelopen als klein kuikentje.

Maar het lijkt wel alsof het de laatste dagen steeds slechter gaat.

En als ze op een dag wel heel erg veel ligt of meteen gaat liggen als ze wat gelopen heeft, dan weten we het zeker. Er is wel degelijk meer aan de hand op dit moment.

Manlief en ik onderzoeken haar linkerpoot en zien dat deze bovenop enorm verdikt is ter plaatse van het middelste botje. Zou het gebroken zijn? Het is in ieder geval flink ontstoken gezien de verdikking en de witte plek rond dit botje. We besluiten om de dierenarts te raadplegen. We maken een afspraak want dat lijkt ons handiger dan op het spreekuur te komen. Het is een hele onderneming nu om met Piep op stap te gaan en ik weet niet hoe ze zich zal gedragen tussen de andere patiëntjes van het spreekuur.

Een afspraak dus.

De dag van de afspraak begint al met gebeurtenissen die de dag een beetje anders laten lopen dan gepland. Mijn schoonmoeder is Luca kwijt en als we samen naar voren de wei in lopen om hem te zoeken, blijken er schapen te zijn uitgebroken die en passent ook nog even mijn schoonmoeders moestuintje bezocht hebben. Weg aardbeienplantjes in dit geval. Gelukkig laten de schapen zich gemakkelijk terug jagen en als we de eigenaar hebben gebeld, komt deze dezelfde middag nog om een stroomdraadje te plaatsen zodat ze niet meer kunnen ontsnappen. Inmiddels is Luca ook terecht. Hij bleek achtergebleven te zijn met het voeren van de kippen en had zich zo per ongeluk laten opsluiten. Dat belooft wat voor de rest van de dag.

Een uurtje voordat ik met Piep bij de dierenarts moet zijn, maak ik haar transportmiddel klaar. Manlief heeft twee grote boxen gevonden die op elkaar gebonden een prima bench vormen. Nog een plastic zak erin en wat kranten en dan is het tijd om Piep erin te doen. Zoals altijd komt ze meteen op me af dus ik kan haar gemakkelijk oppakken. Dat ik daarna met haar begin te lopen en vervolgens in de box doe, dat vind madame uiteraard dan al wat minder. Ik stop nog snel even het potje in mijn handtas dat ik met water heb gevuld. Ganzen drinken veel en zo heb ik wat bij me mocht een en ander onverhoopt wat langer duren. De passagierstoel van mijn auto nog even naar achteren gezet en bedekt met een deken en dan is het echt tijd om te vertrekken. Ik wil rustig rijden omdat Piep al gestresst genoeg lijkt nu. Ik zet de box in de auto, maak het dak toch maar open vanwege de hitte en daar gaan we dan. Piep vind het duidelijk niks. Ze is heel onrustig. Ze blijft niet liggen maar gaat steeds staan waardoor ze veel meer last heeft van de bewegingen van de auto. De weg naar Maaseik duurt in mijn ogen drie keer zo lang dan normaal. Eenmaal aangekomen blijkt de parkeerplaats bij de dierenarts vol te staan. Dat is flink balen. Omdat ik toch ruim op tijd ben besluit ik om nog maar een rondje te maken over de ovande. Dat is een ovale rotonde ;). Zo wordt ze hier in ieder geval genoemd. Maar ook nu blijkt er geen plaats te zijn. Er zit niets anders op dan de auto verderop in de straat te parkeren en dan maar het stuk te lopen met Piep. Beetje onhandig allemaal maar het moet maar even. Eenmaal aangekomen bij de dierenarts staat de deur gelukkig open. Ik kan meteen doorlopen naar binnen. Ik moet alleen nog om een hele stapel kratten met duiven manoeuvreren maar het past allemaal net. Gelukkig. We kunnen gaan zitten. Er zijn nog twee patiëntjes voor ons. Één ouder koppel met een hondje en nog een meneer met duiven. Het stel met het hondje komt om het hondje te laten inslapen. Dat is heel verdrietig, dat weten we zelf uit ervaring. Als het met de afspraken dan ook allemaal wat uitloopt en we moeten wachten, is dat dan ook geen probleem. Voor ieder patiëntje wordt de tijd genomen die nodig is en dat hoort ook zo. Hopelijk valt het bij Piep allemaal mee. Ik moet er niet aan denken wat ze allemaal zou kunnen hebben. Piep zelf is intussen wel bedaard, hier in de wachtkamer. De sfeer is rustig en het gebabbel zorgt ervoor dat ze zich wat meer op haar gemakt begint te voelen. Als ik haar dan ook nog even laat drinken is alles in orde. Intussen trekt ze genoeg bekijks. De mensen vinden het heel bijzonder, een gans bij de dierenarts. En beginnen meteen te vragen. Hoe oud is ze, hoe oud worden ze, wat heeft ze, is ze tam? Al met al gaat de wachttijd zo goed om. Uiteindelijk komen de mensen met het hondje in hun armen naar buiten. Ze lopen meteen door, over het hondje ligt een doek. Nee, dan heb je echt even geen zin in social behaviour. Naar huis, naar huis. Ik hoor het ze denken. De meneer met de duiven gaat naar binnen en daarna zijn wij aan de beurt…….Wordt vervolgd