Drama in steenuilenland

Wat een ongelooflijk goed bericht de vorige keer, niet? Te mooi om waar te zijn.

En zo is het helaas ook.

Fred en Geco kwamen maandagavond de uiltjes ringen. Net als de laatste twee keren, begonnen ze bij de kast in de wei achter ons huis. Zodra hij op de ladder stond en Fred nog niet eens alle spullen had kunnen uitpakken, zei Geco:” Er liggen allemaal veren voor de kast, dat ziet er niet goed uit. Er is een gevecht geweest.” En inderdaad. Bij het openen van de kast zat er geen steenuiltje meer in. Geen één. En dat terwijl er 5 kuikens en een ei aanwezig waren. Wat een tegenvaller. Wel lag de kast nog vol met prooi. Maar toen ikzelf later op de avond de prooi eruit wilde halen, de reden hiervoor volgt nog, bleken de muizen helemaal uitgedroogd te zijn. Het drama heeft zich dus waarschijnlijk meteen voltrokken na ons laatste bezoek aan de kast, twee weken geleden.

De reden? Dat is giswerk. Maar een aantal opties zijn er wel. Een nog heel kleine marter, eentje die net wel nog de bocht in de kast kan maken. Maar persoonlijk denk ik van niet. Ik krijg marters in handen in het Natuurhulpcentrum, hele kleine. En ik denk niet dat die al rooftochten van dit formaat ondernemen. Er zijn echter nog meer mogelijke daders. De hermelijn bijvoorbeeld. Of een wezel. Wie zal het zeggen. Feit is dat de kast leeg is en we af en toe een uiltje horen roepen.

Een beetje bedrukt volgde ik de mannen naar voren, de wei in. Op naar de controle van de volgende kast. En ook hier bleek er een drama te hebben plaatsgevonden. Maar dan van een andere orde. Dit drama heeft waarschijnlijk te maken met het niet kunnen vinden van genoeg voedsel. Er zitten nog uiltjes in de kast. Gelukkig. Dat wel. Maar het zijn er nog maar drie van de zes. En net dat allerkleinste uiltje waar we van dachten dat die het niet zou gaan redden, bleek nog te leven. Waar de kast achter in de wei vol lag met prooi, lag er in deze kast helemaal niks bij de kuikens. Aangezien moeder uil ook in de kast aanwezig was, heeft Geco deze kunnen wegen. En dan blijkt hoe belangrijk Freds administratie is. Dit uiltje is drie keer gewogen geworden (bij iedere controle) en haar gewicht blijkt iedere keer te zijn afgenomen. Dat staaft de gedachte met betrekking tot het voedseltekort. Maar goed. Er zijn dus toch nog drie jonge steenuiltjes die geringd zijn  geworden. De uiltjes werden weer gewogen en de vleugellengtes werden gemeten. Hun leeftijd kan hiervan worden afgeleid en ze bleken ongeveer 21 dagen oud te zijn. De drie andere kuikentjes lagen niet meer in de kast. Nu is het zo bij steenuiltjes dat ze elkaar als prooi zien wanneer er kuikens dood of voor dood in de kast liggen. Het feit dat er nog drie kuikens wel leven is dan weer te danken aan hun zwakkere broertjes of zusjes. Tja, dat is de natuur.

Feit is dat deze kuikens te weinig eten binnen krijgen en dat het vrouwtje zelf verzwakt is. En besluit ik om dan maar weer te gaan bijvoeren. Dat was ook de reden om de muizen uit de ene kast te halen. Dan kon ik ze bij de nog levende kuikens leggen. Maar ja, uitgedroogde muizen zijn geen voedsel meer. Gelukkig heb ik nog een voorraadje kippenkuikens in de diepvries liggen. En ik moet zeggen, de uiltjes maken er dankbaar gebruik van. Iedere morgen en avond leg ik een paar kuikens in het portaaltje van de kast en iedere volgende keer is alles weg. Intussen hoor ik de jongen in de kast rondkrabbelen en geluid maken. Want piepen kun jet het geluid van jonge steenuiltjes niet noemen.

Over een dikke week volgt de laatste controle. Ik ben heel erg benieuwd of mijn inspanningen vruchten afwerpen. Fingers crossed!