Piep meldt zich…

Misschien vragen mensen zich af hoe dat zo is gekomen, een tamme gans in de tuin.

Nou, dat ging als volgt:

De dag voor Hemelvaart 2013, vergeet ik nooit meer, beginnen onze wei-ganzen te lopen met hun kuikentjes. Spannend, voor het eerst van ’t nest af. En wat een pret, de eerste keer onder mama’s paraplu vandaan.

Als ik de nesten ga inspecteren, hoor ik een gepiep van jewelste. Waar komt dat nou vandaan?

Dus ga ik op zoek naar een geel zoekgeraakt bolletje tussen de houtstapel. Maar er is niets te vinden. Misschien tussen de brandnetels waar het nest tussen gemaakt is? Helaas, ook niks. En ondertussen piept het maar door.

Het lijkt toch bij het nest vandaan te komen. Nog een keer kijken. Nee, niks te zien. Ondertussen begin ik aan mezelf te twijfelen. Ik ben toch niet gek?! En dan, als ik weer bij het nest sta, hoor ik het heel duidelijk. Het gepiep komt toch echt uit het nest. Maar geen bolletje te zien. Wel een ei.. En ja, het gepiep komt uit het ei. Bij nadere inspectie is het ei ook al wat gehavend. Het kuikentje kan er alleen niet uit. Maar waarom is de rest van de ganzentroep en vooral mama gans dan al vertrokken? Zij horen dat gepiep toch ook? Beter dan wij zelfs.

Wat nu?

Ik kan dat beestje toch niet zo laten liggen. Ik besluit om het te helpen uit het ei te komen. Het is maar een nat klein zielig hoopje, eenmaal uit het ei. Het gaat mee naar binnen waar we het onder de warmtelamp zetten met wat gemalen beschuit, grassprietjes en water. Om de zoveel tijd sop ik zijn snaveltje (ik denk dat het een hij is, geen idee waarom), in het bakje water. En al vrij snel krijgt hij door hoe het werkt. Na dit gedaan te hebben ga ik meteen naar mijn schoonmoeder. Als hobby-boerin weet zij vast wel wat ik moet aanvangen met ons nieuwe huisdiertje.

Het beestje moet warm worden gehouden. Ja, ok, daar wordt aan gewerkt. Het beste is lichaamswarmte. En dan blijkt ze te bedoelen dat het beestje eigenlijk het beste op zijn plaats zou zijn tussen mijn ….. Pardon?! Tja, zo deden ze dat vroeger blijkbaar.

Ach, ja, ok, als dat het beestje er bovenop helpt. Dus vervolgens loop ik de hele dag met het kleine mormeltje in mijn bh. En ’s avonds voor de tv. En nee, hij gaat niet mee naar bed. Dan maar weer onder de lamp. En meneertje laat het zich allemaal goed gaan. Hij droogt mooi op, eet goed en ziet er gezellig geel uit.

De dag erna, met Hemelvaart, moeten we naar het communiefeest van mijn petekindje. Vroeg opstaan dus want we moeten naar de mis. Snel in de wei voeren, voor het gemak maar even in mijn badjas, en … Nee hè! Niet alweer! Weer gepiep van heb- ik –jouw- daar. En weer een verlaten ei. Dit beestje zit nog heel erg vast in zijn ei. Eigenlijk is er alleen een grote barst te zien. Dus ook deze helpen we uit het ei en gaat onder de lamp. Maar dit gansje is erg gehavend. Er is iets niet goed met zijn nek. Zouden de mamaganzen het daarom hebben laten liggen? De natuur is hard maar wel eerlijk. En als dat zo is, is er met Piep, zo heet hij ondertussen, dan ook iets niet goed? Ach, mocht dat zo zijn dan zien we dat later wel. Door het redderen met het gansje zullen we te laat zijn voor de mis. Ik ben al gedoucht maar manlief nog niet. We besluiten dat ik dan maar alleen ga en dat hij op de beestjes past. Stiekem glip ik de kerk in. Pfff, net op tijd.

Dan snel weer naar huis, kijken hoe de situatie ervoor staat. Gansje 2 heeft het niet gehaald. Dat had ik wel verwacht. We besluiten Piep mee te nemen naar het communiefeest. In een sjaal gedraaid, lekker tegen me aan, komt hij de dag goed door. En aan aandacht heeft het hem niet ontbroken. Wat hebben de kinderen een plezier gehad met hem. Ons andere petekindje vroeg al wat we dit jaar mee gaan nemen naar zijn feest. Hij wilde ook een beestje. Gelukkig hebben we nog even om daar over na te denken…