Zwerfie wandeling

Het is 19 januari en prachtig weer! De zon schijnt, het vriest een beetje en er ligt een mooie witte laag rijp over het gras en de velden. Het levert prachtige plaatjes op.

Ik houd van dit weer. Het geeft me het gevoel dat ik leef. Het geeft me het gevoel dat ik erop uit moet trekken. Ik wil lachen, praten, stil genieten, alles tegelijk maar vooral genieten van het moment. Heerlijk.

Samen met Luca vertrek ik zo rond half twee ’s middags met een kleine vuilniszak en de nieuw aangeschafte grijper. Wij zijn klaar voor onze eerste grote zwerfie-actie. Ik heb met Luca afgesproken dat hij zoveel mag snuffelen als hij wil, als hij dan ook maar iedere keer even stil blijft staan als ik in de weer ben met de grijper. Ik denk dat we elkaar begrepen hebben J.

We beginnen aan ‘onze’ kant van de Doort. We lopen richting spoor en voordat we de Doort intrekken kunnen we onze zak al vullen met een aantal bierblikjes. Het is vanaf hier maar een klein stukje door het bos. Of bos, dit stukje is nog niet zo lang geleden aangeplant en moet eigenlijk nog bos worden. Als we hier door heen zijn, lopen we de veldwegen af om vervolgens weer de Doort in te trekken, de wandelroute linksop aan te houden, de hekjes door, een stukje langs de beek, om uiteindelijk bij het vogelhuisje uit te komen. Daar steken we de weg over en lopen we langs de beek tot aan de veldweg langs de visvijvers om van hieruit richting de grote weg te lopen. We steken deze over en gaan dan weer langzaam huiswaarts. We lopen terug via het weggetje achter de weien om weer uit te komen bij het nieuwe ‘bos’ en dan zijn we eindelijk weer thuis. Het is dan kwart over vier. Een leuke ronde.

Het resultaat van deze middag?

Een beetje een dubbel gevoel. Is de wandeling een groot succes geweest of juist een triest verhaal? Het is maar net hoe je het wilt bekijken.

Ik heb een zak meegenomen van 35 liter inhoud. Die is aardig gevuld geraakt. Hij weegt ongeveer 10 kg en is gevuld met blikjes, plastic flesjes, papieren zakdoekjes, Macdonalds drinkbekers, plastic troepjes en glazen bierflesjes. Deze laatste zorgen ook voor het gewicht. Waarom gooit iemand in hemelsnaam glazen statiegeldflesjes weg?

De gevulde zak is het tastbare resultaat. Het opruimen is een groot succes geweest omdat deze rommel nu in ieder geval niet meer rondzwerft door de Doort. Het trieste ervan echter is dat er echt zoveel rommel rondzwerft door de Doort. Maar! Dit is wel te nuanceren. In de Doort zelf, op de kleine wandelpaadjes, ligt op een papieren doekje na, niet zo heel veel rommel. Opvallend is dat de rommel zich bevindt op de randwegen en op de toegangswegen langs de Doort en de visvijvers. Dus die wegen waar auto’s kunnen komen of waar fietsers langskomen. In mijn ogen lijkt het erop dat het niet zozeer de ‘gebruikers’ van de Doort zijn, dus ik bedoel de wandelaars, de vissers, de spotters, maar bezoekers die niet echt komen voor de Doort maar andere bedoelingen hebben en die dan hier spullen droppen.

Het leuke van mijn tocht vandaag is dat ik mensen ben tegengekomen die het echt waarderen dat ik zomaar aan het opruimen ben. Natuurlijk zijn er ook mensen die me aankijken alsof ze water zien branden of zich afvragen wat ik nu aan het doen ben. Ook ben ik iemand tegen gekomen die in het bestuur blijkt te zitten van de hengelsportvereniging en me vertelde dat zij ook bezig zijn met het organiseren van een opruimactie. En dat zij hun leden ook vragen om ervoor te zorgen dat zij hun rommel opruimen.

Dus eigenlijk gebeurt nu al waar ik stiekem een beetje op hoopte: mensen gaan nadenken, ermee bezig zijn en actie ondernemen of doen dit al.

Het enige wat jammer is van bovenstaande, is dat dit de mensen zijn die toch al bewust bezig zijn met de natuur om ons heen.

Dan blijft de opdracht over om nu net die andere groep gebruikers te bereiken en te motiveren.

Maar hoe?

Ideeën?

Iemand?