De dol dwaze dagen komen er aan…

Nog een kleine week en dan is het zover. Dan barsten hier de drie dol dwaze dagen weer los. En waar we normaalgesproken al weken van te voren bezig zijn met de voorbereidingen, laten we dit jaar het gros van de activiteiten en voorbereidingen langs ons heen gaan. De omstandigheden zijn er gewoon niet naar. Een hele rust ten opzichte van andere jaren.

Middels het app-verkeer in de diverse groepen krijgen we toch iets mee van wat er allemaal speelt. En zo warm ik toch een beetje mee op voor de komende zaterdag. Voor mij de dag der dagen. Buitencarnaval op het plaatselijke plein in het dorp met tal van eigen artiesten. Al jaren een recept voor gezelligheid, het weer treffen van mensen die je anders niet meer tegenkomt, het drinken van een lekker glas bier, of twee of …, en het verkondigen van een boel sjaele zeiver. Op een tijdstip waarop jong en oud kan meegenieten. Het begint om 14.00 en sluit om 19.00 uur en dan is het ook echt klaar. En dat is prima zo. Nog een afsluitend frietje, dat hoort er nou eenmaal bij en dan zit deze activiteit er weer op voor een jaar. Een heerlijk begin van de carnaval.

En waar wij normaalgesproken genieten van deze dagen, vinden onze katten dit beduidend minder gezellig. Steeds vreemd volk over de vloer dat te pas en te onpas moet worden geschminkt. Of spullen komen lenen, of outfitten komen passen. Of nog erger: de naaigroep in de serre. Mensen die even een hapje komen eten van de grote pan chili die ik standaard maak met de carnaval. Spullen die overal rondslingeren, op de vloer, op de tafel en die kabaal maken. Wat ze wel bere interessant vinden zijn de boa’s. Of de plumeau die ik eens een jaar nodig had bij mijn outfit. Laten we het zo zeggen: het hele huis vol boa veren, een wit touw en een kale stok met een enkele veer eraan. Het restverschijnsel van de boa en de plumeau. En die veren, echt waar, die vind je nog het hele jaar door door het hele huis. Ach ja, hebben zij ook nog wat lol gehad tijdens onze veelvuldige afwezigheid. Piep is eigenlijk de enige die carnaval enigszins weet te waarderen. Althans de kleren. Want er zitten me toch een boel lusjes, veertjes, dingetjes, attributen en meer aan mijn outfit waar je je eens lekker op uit kunt leven met je snavel!

Het meest schuldig voel ik me deze dagen meestal nog over onze onregelmatige aanwezigheid thuis. Onregelmatig eten voor ons, onregelmatig voeren voor de dieren. Ik ga altijd tussendoor naar huis om te voeren en maak op deze manier ieder jaar behoorlijk wat meters. Maar het is niet altijd op de gewenste tijden. Daar komt bij dat dit tot nu toe ook ieder jaar op mijn schouders terecht kwam. Manlief had andere bezigheden en nee, hij had dan echt geen tijd voor de beestenboel. Iemand anders vragen kan niet want iedereen in onze omgeving viert carnaval. Dus deed ik dat. Natuurlijk. En dat zal dit jaar dan anders zijn. Manlief zorgt voor de beestjes en daar hoef ik me dan geen zorgen om te maken. Niet dat ik er dit jaar zoveel op uit zal gaan als anders maar toch, het is fijn om voor een keertje geen rekening te hoeven houden met de diertjes.