De volgende morgen ben ik iets later wakker dan normaalgesproken. Saar en Maud liggen nog tevreden tegen me aan. Mijn eerste gedachten zijn bij Mientje en de serre. Hoe zou ze zich vannacht gedragen hebben in een voor haar vreemd huis? Hoe zou onze serre erbij liggen?
Maar eenmaal beneden vind ik niets geks. Nergens ligt een plasje of een hoopje. Alles is in de kattenbak gedaan. Een voorbeeldig beestje, ons Mientje. Ook nu wil ze weer uitgebreid aangehaald worden en blijft ze mauwen om eten. Dat ze zich ook heel goed laat smaken wanneer de bakjes eenmaal zijn bijgevuld. Ik weet alleen niet of ze de melk goed kan verdragen. Haar buikje rommelt en ze bromt even wanneer ik haar oppak. Om vervolgens een scheetje te laten dat echt enorm stinkt. Sowieso bromt ze steeds wanneer iets onverwachts gebeurd. Wanneer de deur opengaat, wanneer ze geluiden hoort die ze niet thuis kan brengen. Alleen niet op Saar en Maud die even aan het tussenraam komen buurten. Met Saartje is er zelfs via het kattenluikje een snuffelcontact dat heel vriendelijk verloopt. En dat doet me heel erg deugd.
Wanneer ik tussendoor op Facebook kijk om te zien of er reacties zijn op de vermiste poes, zie ik een Messenger-bericht van iemand die ik niet ken. Benieuwd klik ik het bericht aan en dan kan ik mijn ogen niet geloven. Mientjes baasje is terecht! Mientje heet Mala! De meegestuurde foto’s zijn het bewijs dat de berichtgeefster echt het baasje is van Mala. Wat een geluk! Ik ben echt enorm blij!
Blijkbaar heeft ze gisteravond nog gereageerd maar toen lagen wij al in bed. En nu vanmorgen moet ik wachten tot een redelijk tijdstip om te bellen want niet iedereen is zo vroeg op als mij. De tijd gaat ineens ontzettend langzaam.
Wanneer het dan eindelijk zover is dat ik kan bellen, blijkt dat Mala’s baasje er al niet meer op rekende haar ooit nog te zien. Mala was al een week of zes van huis! En een heel eind ook nog. Vreemd eigenlijk… Want in de afstand die ze heeft afgelegd moet ze ook nog het kanaal zijn overgestoken.
Maar goed. Haar baasje is ontzettend blij dat ze terecht is. We spreken af dat ik haar thuis zal brengen na wat andere verplichtingen die dag.
Wanneer de tijd daar is, neemt manlief afscheid van Mala en doen we haar weer in de bench. Deze keer vindt ze het minder prettig. Tijdens de autorit blijf ze in eerste instantie veel miauwen. Gelukkig wordt ze na een tijdje wat rustiger.
En dan is ze bijna thuis. Haar baasje heeft de voordeur al open nog voordat we uit de auto zijn. Wat is ze blij. En wij ook. Blij dat het ons gelukt is om Mala thuis te bezorgen. Blij dat er een baasje is dat haar heeft gemist. Blij dat we een happy ending hebben voor Mala. En Mala zelf? Die weet dat ze thuis is. Ze kruipt even haar mandje in dat onder de salontafel staat. En laat zich knuffelen door haar baasje ofschoon ze een beetje boos lijkt. Maar ze is thuis en haar baasje is blij.
En wij ook! Eind goed, al goed.
De Piep-show 