Na een dagje hard werken in de praktijk om alles startklaar te hebben voor maandag, zitten we in de tuin nog even te genieten van de mooie avond.

Ineens gaat de telefoon.

J belt: hij heeft zojuist de tong van Guusje teruggeduwd in zijn bek omdat deze er aan de onderkant van zijn snavel uitsteekt! Of dit kwaad kan?

Ik heb even moeite om me hier een voorstelling van te maken maar als het dan lukt, lijkt me dit geen goede zaak. Manlief en ik besluiten om even te gaan kijken want ik kan me de paniek bij vader Jorn goed voorstellen. En aangezien ik de oma ben, heb ik uiteraard een zorgplicht voor mijn kleinkind :).

(Even een reminder: Guusje is de gans die uit één van onze eieren is gekomen die Jorn heeft uitgebroed in de broedmachine. Jorn is het jongetje verder op in de straat, zie eerdere columns.)

Ter plekke aangekomen onderzoeken we Guusje. Hij (ook hier maar even voor het gemak ‘hij’) heeft een snee aan de onderkant van zijn snavel. Deze loopt helemaal van de voorkant vanaf het harde deel van zijn snavel naar zijn keel. Dat ziet er niet goed uit. Toch wandelt hij rustig rond en pikt hier en daar aan ’t gras. We besluiten om de snee te hechten. Hij is erg diep en lang. Aangezien we het Jorn niet willen aandoen om de operatie te zien, rijdt J met ons naar de praktijk. Guusje gedraagt zich voorbeeldig in de auto. Eenmaal bij de praktijk aangekomen zoekt manlief de hechtspullen bij elkaar. Met wat verdovingsspray proberen we het Guusje zo aangenaam mogelijk te maken. Hierna volgt ontsmetting met ontsmettingsvloeistof en dan kunnen we beginnen. Ik houd Guusje strak tegen me aan en J houdt haar hals omhoog zodat manlief een goed zicht heeft. Hij begint te hechten en ofschoon Guusje dit duidelijk nog voelt, laat hij het zich goed doen. Dit hebben we al vaker meegemaakt. Alsof de dieren weten, dat dat wat je doet voor hun bestwil is.

Ondertussen krijgt J het voor elkaar om ook nog foto’s te maken van het geheel.

Na 5 hechtingen vindt manlief het goed en zijn we klaar. Guusje gaat naar buiten met J en ik ruim intussen de spullen op en maak de kamer weer startklaar.

In de tussentijd zit Jorn in de piepzak. Volgens zijn moeder is hij bijna ziek van angst dat er iets niet goed zal gaan met Guus. Hij is dan ook dolblij wanneer we thuis aankomen met Guus die levend en wel op mijn arm zit. Guus gaat in zijn bench zodat we hem even in de gaten kunnen houden. Manlief ziet hem graag nog even eten en drinken. Maar Guus is doodmoe van zijn avontuur en steekt zijn kop in zijn veren. Geef hem maar eens ongelijk.

Eenmaal thuisgekomen zoek ik de anatomie van de snavel nog even na. Maar hier kan ik niet echt een goed antwoord vinden op de vraag of het onderste deel een zachte basis heeft. Het eerste wat ik de volgende dag doe, is dan ook even bij Piep kijken hoe haar snavel er aan de onderkant uitziet. Inderdaad bestaat dit onderste deel uit een harde ronde buitenkant met in het midden een zachter deel, een soort dik velletje. Als alles goed gaat groeit dit bij Guus nu weer netjes tegen elkaar aan zodat hij geen water lekt bij het drinken en zijn tong niet meer via deze weg naar buiten kan. We krijgen die dag bericht dat het goed gaat met Guusje. Hij wandelt weer rond en heeft ook gegetenen gedronken.

Jorn gelukkig, zijn vader en moeder blij, wij blij.

Operatie geslaagd!