Rondje tuin

Het is zondag en manlief gaat er eens goed voor zitten.

Racen.

Hij zet zich van alles wat te snacken klaar, maakt zich een kopje koffie en daar zit hij dan.

Of zitten. Benen languit op de bank, kussen in zijn rug, afstandsbediening erbij, alles op grijpafstand en dan begint het. Niet alleen racen kijken, nee… De voorbeschouwing voor de voorbeschouwing, dan de voorbeschouwing, eindelijk het racen ( ‘nee, echt, alleen maar de start,ok?’), de nabeschouwing, de prijsuitreiking en dan nog wat beschouwingen.

Pff, zo geen zin in!

Het moge duidelijk zijn dat racen niet echt mijn ding is.

Dure autootjes die tig rondjes rijden met een kabaal van heb- ik- jouw- daar. Nee, dank je wel.

Ik zoek lekker mijn rust in de tuin. Ieder zijn ding.

Op mijn gemak de planten water geven en dan eens kijken wat er zoal gedaan moet worden.

Komende week komen de mannen van het grote snoeiwerk. Die snoeien dan de beukenhagen, de buxus en de dakplatanen. Vooral met het snoeien van de platanen ben ik erg blij. Tot nu toe hebben we dit ieder jaar zelf gedaan maar daar word ik me toch ziek van. Tranen, kokhalzen, misselijk. Blijkbaar zit er een stoflaagje op waar veel mensen niet tegen kunnen en daar hoor ik ook bij. Dus laten we deze dan ook maar doen als de hagen worden gesnoeid.

Al rondlopend zie ik dat de uitgebloeide rozen wel eens uitgeknipt mogen worden. Dus haal ik een emmer en mijn snoeischaar en begin aan de rozen. Dat ziet er al een stuk beter uit.

Tja, eigenlijk kan het uitgebloeide vingerhoedskruid ook wel afgeknipt worden. Ook maar even doen dan. Zo, dat ruimt wel op. Allemaal weer wat luchtiger.

Het vingerhoedskruid vind ik een hele mooie plant. Giftig, ja dat weet ik wel. Maar er zijn zoveel soorten roze, wit, paars en het staat zo mooi bij elkaar. Het zaait zich zelf en meestal laat ik het staan, het geeft een beetje een speels karakter aan de borders. En het trekt bijen en hommels aan. Vooral de hommels vind ik gezellige beestjes. Lekkere dikke ronde wollige lijfjes die gezellig om me heen brommen. Dit jaar waren ze al best vroeg aan aan ’t rond brommen. Ik heb er menige wat beschutter neer moeten zetten omdat ze op een bepaald moment op de grond zaten en te koud werden om te vliegen.

Komende week moet ik de wat grotere struiken een beetje binnen de perken gaan snoeien. Allemaal wat luchtiger knippen, dit is beter voor alle planten in de borders.

En dan, eindelijk denkt Piep, eindelijk ga ik dan zitten om een stukje te tikken. Ik heb Piep al de hele tijd beloofd dat ik bij haar zou komen zitten. Ze zit al een tijdje geduldig naast mijn vaste stoel te wachten. En nu ik eindelijk zit snatert ze even gezellig tegen me aan om vervolgens met haar kop in de veren een dutje te doen.

En voor mijn gevoel al heel snel, komt manlief aangelopen. Dus is het racen voorbij. Wat is de tijd omgevlogen!

Energie opdoen in onze tuin. Heerlijk!