Trammelant!

Het is 17 februari en fantastisch weer. Weer om naar buiten te gaan dus.

En wat kun je van buiten werken lekker moe worden!

Heerlijk!

Intens tevreden je resultaten bekijken. Echt zien wat je gedaan hebt en je kunnen voorstellen hoe het er later deze zomer uit zal gaan zien.

En je lijf! Alle spieren zijn voelbaar aanwezig. Blaren op je handen, in dit geval van het snoeien van de appelboom. Pijnlijk maar heerlijk.

Morgen denk ik daar waarschijnlijk anders over maar voor nu ben ik heel erg voldaan.

Het was vandaag de perfecte dag voor snoeiwerk. Of in ieder geval buitenwerk. Fris weer met een pril zonnetje. Dus deze middag maar even geprofiteerd van deze extra vitamientjes voor het weer gaat regenen later deze week.

En ondertussen gebeurt er van alles om me heen.

De bolsters van de kastanjes zijn bijna allemaal weg. Nog 2 bakken vol, schat ik zo, die mee kunnen met het gft-afval en dan is alles mooi opgeruimd. Het scheelt dat ik ook de bak van mijn schoonmoeder vol mag gooien. Gaat het allemaal net een beetje sneller. Tijdens het harken lopen de kippen continu om me heen. Volgens mij denken ze dat ik aan het scharrelen ben en dat ze, als ze maar in mijn buurt blijven, mee kunnen pikken van de lekkere hapjes die ik verzamel. Zodra ik alles bijeen hebt geharkt en ik even wegloop om de bak naast de hoop bolsters te trekken, zijn ze alweer bezig om de hoop uit een te gooien met hun ijverige maar scherpe poten. Ik scheld eens op ze en pak de hark maar weer. Snel gooi ik alles in de bak. Wat nog blijft liggen moet ik de volgende keer maar weer bij elkaar doen want de kippen gooien dit toch weer uiteen.

Na dit karweitje verzamel ik de spullen voor het snoeiwerk. Eerst de grote vouwladder naar de wei brengen. Daarna de grote en de kleine snoeischaar. Ik besluit eerst de appelboom te snoeien die normaal gesproken de meeste opbrengst levert. Dit is de jongste boom in de wei maar ook de gezondste. De perenbomen hebben ieder jaar ziektes in de peren waardoor de opbrengst eigenlijk altijd verloren gaat. En de pruimenbomen zijn inmiddels zo oud dat de takken breken onder het gewicht van de pruimen die er wel nog ieder jaar aankomen.

Maar goed. Het snoeiwerk. Van een afstandje naar de boom kijkend zie ik heel wat waterloten die eraf moeten. Dus zet ik de ladder naast de boom en ga ijverig aan de gang. Af en toe de ladder verplaatsend en tegelijkertijd weer van een afstandje kijkend welke takken er wel of niet nog vanaf moeten. Eenmaal op de ladder is dit niet altijd goed meer te bepalen, zo met je neus er boven op.

Ik ben al een tijdje aan het werk als er ineens een enorm kabaal wordt gemaakt door de ganzen. In eerste instantie reageer ik hier niet op want het is paartijd en kabaal is dan eigenlijk aan de orde van de dag. Maar het houdt maar niet op, het wordt zelfs steeds hysterischer. En daarom kijk ik toch maar eens wat er aan de hand is.

Grote stress!

Eén van de mannetjes van de groep heeft Gijs zijn hals in de houdgreep door het hekwerk heen! En hij blijft maar trekken, draaien en duwen! Het ziet er niet goed uit. Het geluid wat me waarschijnlijk gealarmeerd heeft is het geluid van Gijs. Een gans met doodsangst. Het gaat er erg gewelddadig aan toe. Zo meteen breekt hij zijn nek nog! Met een sprong land ik op de grond en vlieg ik op het hek af. Al vloekend en dreigend in de trant van ‘gvd, laat los of je gaat de pan in’ (ja, ik weet het, maar het werkt wel…), ren ik op het vechtende duo af en dan laat het sterke mannetje Gijs eindelijk los. Gijs schiet met een vaart weg en gaat midden in de wei doen alsof hij het gevecht gewonnen heeft. Hij zet zijn borst op en wappert met zijn vleugels, luid snaterend. Nou ja zeg! En ook nog een beetje op me blazen als ik terug loop naar de boom! Wat denkt hij wel niet? Als ik er niet tussenin gesprongen was, was zijn nek waarschijnlijk gebroken geweest! Stel dat ik niet toevallig in de wei aan het werk was? Dan had ik me dood geschrokken als ik een gans in het draadwerk had zien hangen. Dood. En me dan hebben moeten afvragen hoe dat in godsnaam heeft kunnen gebeuren! Had de vos waarschijnlijk de schuld gekregen. En me dan maar weer af vragen hoe die dan in de wei was gekomen. Weer dagelijks de wei nalopen op eventueel gegraven gaten. In mijn gedachten zie ik die bui al hangen. Ja, ik heb een heel goede fantasie, ik weet het. Maar zo is het niet gegaan gelukkig. En Gijs heeft daar natuurlijk geen weet van. Ook weer: gelukkig.

Komen we weer uit bij het toeval.

Of toch niet?