Vandaag is het dan zover.
Piep gaat naar de wei. Een paar uurtjes op proef maar toch.
Gisteren heb ik een draadwerk gemaakt dat in de poort past zodat ze wel nog naar ons kan kijken. Zijn we niet helemaal uit haar oog.
Maar ze heeft het in de gaten. Knuffeltijd is passé, al een paar dagen trouwens.
Vorig jaar is dit ook zo gegaan. Een hele periode van knuffelen, op schoot willen, constant bij je willen zijn en toen ineens was het over. Geen geknuffel meer. Wel in de buurt willen zijn en toch jaloers op alles wat aandacht kreeg.
En dat gaat nu weer zo.
Ook de ganzen in de wei zijn rustig. Ze liggen veel en ‘praten’ wat met elkaar.
’s Middags ben ik het tuinhuisje aan ’t poetsen en dat lijkt me een goed moment om Piep op proef een paar uurtjes de wei in te doen. Naar dat gedeelte waar Mop en Gijs zitten. Die kent ze tenslotte.
Als ik naar haar toe loop, weet ze het. En ze loopt weg. Natuurlijk. Dus vang ik haar maar en al tegen haar pratend en haar sussend zet ik haar, met pijn in mijn hart, achter het draadwerk. Het zwembadje staat klaar, net zoals een vol bakje graan en vers water. Naar me loerend met één oog begint ze te eten. Ik ga even bij haar zitten. Als ze uitgepikt is gaat ze grazen en daarna liggen en om zich heen kijken. Wel in mijn buurt maar niet naast me. Dat is niet erg. Na een kwartiertje sta ik op, laat ik Piep alleen en ga ik verder met mijn werk. Ongemerkt gaan er een aantal uren voorbij. 
Als ik stiekem eventjes om het hoekje gluur om te kijken hoe de zaken er voor staan, zie ik tot mijn stomme verbazing, dat Piep de wei ingegaan is. Met zijn drietjes liggen ze samen te luieren in het gras. Gelukkig!
Ik ben zo blij dat Piep dit zelf gedaan heeft en er zo te zien tevreden bij ligt! En toch wringt er ook een heel klein beetje iets…. Belachelijk misschien maar ik moet even een traantje laten. Piep is volwassen. Zou ze me nog wel zien staan over een tijdje? Maar ik moet doen wat het beste is voor haar. En ze heeft nu eenmaal ganzengezelschap nodig. Met het geluk dat we nu een groepje voor haar hebben wat haar enigszins accepteert. En dat heeft hoofdbrekens genoeg gekost.
Als ik later de wei in loop om te voeren en om te kijken of Piep vannacht wel of niet al in de wei zal blijven, komt ze naar me toe. Pikken aan het graan dat ik heb bijgevuld. En als ik terug wil gaan naar de tuin, loopt ze heel hard met me mee. Vannacht slaapt ze dus nog in de tuin.
En heel stiekem, heeeeeeel stiekem, ben ik blij dat ze naar me toe is gekomen……
De Piep-show 