Klittebol

Onze relatie met Snor is weer als vanouds.

Het heeft door omstandigheden een tijdje geduurd: de kerstvakantie, de al snel hierop volgende Carnavalsperiode en niet geheel onbelangrijk in deze, de kattentijd.

Maar door consequent zijn bakjes te blijven vullen of we hem nu zagen of niet, is hij blijven komen. Wel zagen we hem af en toe liggen op zijn plaatsje in de stal, dus wisten we dat hij in de buurt was en niet zoek.

Doordat hij ’s morgens meestal niet aanwezig was en ’s middags en ’s avonds wel, nam ik aan dat hij vele meters maakte per dag. Ook omdat hij best veel in zijn bakjes kreeg en toch broodmager bleef. Het is me nog gelukt om hem tijdens het eten een pipetje in zijn nek te doen zodat hij niet zoveel last had van de teken. Ongelooflijk maar waar, de teken zijn alweer te vinden in de vachten van de katten en Luca. Dus krijgen ze van ons pipetjes op maandelijkse basis, het hele jaar door.

Maar wat ziet Snor eruit!

Zijn mooie wintervacht is bruin aan het verkleuren en langzaam aan het vervilten. Hij zit onder de klittenbollen. Het zijn zodanig grote schijven vilt aan het worden, die moeten hem wel pijn doen. Die moeten enorm aan zijn huid trekken. En ik kan hem heel goed aaien maar zodra ik ietsje meer aandacht geef aan de viltbollen, dan deinst hij achteruit. Daar ga ik helaas dus niets aan kunnen doen. In gedachten scheer ik hem of wrijf de viltbollen heel langzaam los. Maar praktisch gezien is dit totaal onuitvoerbaar. Maar ook nu weer, toont dat een terughoudende benadering niet altijd de slechtste is. Snor lost zijn eigen problemen op door zich, als hij zich aan het wassen is op zijn plaatsje in de stal, de bollen los te krabben. Dat dit niet zomaar gaat, bewijzen de grote plukken loshangende wol en de kale plekken waardoor je grote stukken ziet van zijn huid. Dit moet hem wel pijn doen maar hij doet het dan wel zelf. En hij is verlost van de pijn die het getrek van de klittenbollen hem moet geven.

Ik houd mezelf voor dat hij dit in eerdere jaren toen wij nog niet in beeld waren, ook moet hebben gehad. En toen wij hem anderhalf jaar geleden leerden kennen, zag hij er prachtig uit.

Dus ergens dit voorjaar moet dit gewoon weer goed komen.