Kakmadam!

Volgends nl.wiktionary.org is de beschrijving van het woord kakmadam als volgt:

“kakmadam v ^[1]

• (scheldwoord) (pejoratief) bekakt en verwaand vrouwspersoon”

Volgens ons is de beschrijving van het woord kakmadam: “Piep”.

Tjonge jonge, wat maakt ze grote hopen zeg!

En als je weet dat ganzen eigenlijk continu grazen en dan één keer in de zeven minuten poepen, tja, dan kun je je misschien iets voorstellen bij mijn eerdere opmerking.

Piep is nu echt een volwassen gans. En dat merken we. Behalve dat ze intussen kennis heeft gemaakt met het mannelijk geslacht en alles wat daarbij komt kijken, is ze nu ook volledig uitgegroeid.

Ze ziet er goed uit vind ik. Beetje kleiner dan de andere ganzen en ze loopt nog steeds erg moeilijk maar haar verenkleed wordt tip top verzorgd. Ze zwemt iedere dag een paar keer en is daarna uren zoet met haar verenkleed. En daar zit meteen probleem twee.

Probleem één, Pieps hopen, zorgen ervoor dat de hopen in de tuin steeds groter worden en echt overal liggen. Ik houd het niet bij met opvegen. Iedere dag loop ik twee rondjes met blik en veger en dan spuit ik ook nog eens het terras schoon. Ze heeft geen vieze poep, het is eigenlijk gewoon gras in een drolletje maar toch. Het spoelt wel gemakkelijk weg gelukkig. En een regenbui doet ook wonderen.

Probleem twee is nu toch wel een steeds groter probleem aan het worden. Piep poetst zich en alle veertjes die hierbij loskomen, en dat zijn er echt heel veel, die liggen op het gras. Komen in het zwembad. Het is één grote verenbende. De veren in het zwembad komen via de skimmer in de filter terecht waar ze voor problemen zorgen. De rondfladderende veertjes kan ik nog opzuigen met de bladzuiger. Superapparaat trouwens. De grote veren die in de rui tijd van de ganzen afkomen, verzamel ik voor iemand die deze weer kan gebruiken voor bijenraten mee schoon te vegen.

Maar goed, beide problemen verdienen nu serieus aandacht.

En na overleg met manlief hebben we besloten om Piep dit jaar nog ‘haar’ zwembad en ‘haar’ tuin te gunnen. Maar zodra het weer weer slechter gaat worden en Piep zonder ons gezelschap in de tuin moet zitten, gaan we toch proberen om haar aan te leren continu met Gijs en Mop in de wei te verblijven.

Het einde van een tijdperk.

Piep zal ongetwijfeld van ons vervreemden. Maar uiteindelijk zal het zo moeten gaan. Tegen het voorjaar zal ze weer naar Gijs toe trekken en dan is het beter wanneer ze voordien al bij elkaar grazen. Wel moeten we in de gaten blijven houden hoe het met haar poot zal gaan. We merken dat de afzondering die ze nu heeft, goed is voor haar poot. Ze heeft meer rust doordat ze niet continu mee gedreven wordt door Mop en Gijs tijdens het grazen. Dus daar moeten we heel erg voor waken. En verder willen we een vijver maken in de wei zodat Piep toch haar dagelijkse zwemoefeningen niet hoeft te missen.

Maar voorlopig mag ze nog blijven waar ze is en hebben wij de winter om een en ander precies te gaan uitwerken.

Dat wordt nog wat…