Op de IC van het Natuurhulpcentrum (www.natuurhulpcentrum.be) is het met deze mooie dagen, een drukte van belang.
Wanneer ik ‘s morgens op de afdeling kom, komen de dierengeluiden me tegen. Zo op het eerste gehoor lijkt het misschien rustig maar als je stil bent en echt gaat luisteren, bewust gaat luisteren bedoel ik, dan is het een gezellige boel. Ieder dier heeft zo zijn eigen specifieke geluid, onmiddellijk te herkennen. De martertjes zijn eigenlijk heel lawaaierig in hun slaap, het is een geknor en gepiep van jewelste. De vosjes reageren op het licht dat aangaat. Ze hebben duidelijk honger en springen in afwachting van hun eten tegen de kooi. De tortel-en houtduiven fladderen af en toe in hun hok. Wanneer je in de buurt van de couveuse komt, beginnen de mereltjes die ernaast staan te piepen en hun bekjes al open te sperren. De ekstertjes in de couveuse reageren hier weer op en gaan ook piepen en sperren. Allemaal honger, dat is duidelijk. De jonge eendjes en gansjes snateren er gezellig op los en de papegaai in de naastgelegen kamer begint te fluiten en af en toe te vertellen.
Er begint een redelijk druk dagje op de IC. Alle dieren moeten worden gevoerd om 9.00 uur en daarna hebben de dieren hun eigen voedingsronden. De jonge mereltjes en ekstertjes krijgen ieder half uur een beetje. Een aantal dieren krijgt om 11.00 weer, sommige om 12.00, weer anderen om 13.00. En zo gaat het maar door. Alles staat netjes opgeschreven op de papieren die bij de kooien liggen of erop geplakt zijn. Ook is alles na te lezen op het whitebord. Daar staat tevens op welke dieren medicatie erbij krijgen of wat er verder voor bijzonderheden zijn.
Als alle dieren verzorgd zijn, dat wil zeggen dat sommigen zijn gewogen voor het eten, dat ze te eten hebben gekregen en schone kooien hebben gekregen, dan is het tijd voor de egeltjes. Acht hokjes met egeltjes. Een voor een worden de diertjes gewogen en krijgen ze hun medicatie. Daarna worden ze in een schoon hokje gezet met een bakje geweld voer. Weer daarna gaan we aan de gang met het schoonmaken van de vieze hokjes. Mijn medezorgouder waarschuwt me al voor één betreffende doos. En ja hoor, dat is niet overdreven! De hele doos zit onder de teken in alle maten. Van ieniemienie klein, kleiner dan een speldenknop tot grotere exemplaren. Ik schud het hok uit boven de afvalbak en veeg met een papiertje de rest van de beestjes eruit. Ik zie niets meer zitten maar voor de zekerheid spoel ik de eventueel achtergebleven exemplaren uit de bak. We hebben het even over de overlast die de beestje kunnen veroorzaken en de akelige ziekte van Lyme. Daarna gaan we weer verder met onze bezigheden. Maar het zit me blijkbaar toch niet lekker. De hele verdere dag blijf ik me her en der jeuken. Niets te zien op mijn arm en toch kriebelt het. Het zal wel denkbeeldig zijn maar al vegend door mijn haar en achter mijn oor besluit ik dat het eerste wat ik doe wanneer ik thuis kom, een uitgebreide douche zal zijn.
Brrrr….. van dat soort beestjes….
Voelen jullie ze?
Een fijne dag gewenst!
De Piep-show 