Knapperd gevonden

Een tijd geleden zag ik, toen ik met Luca aan de wandel was, een hele mooie kat in een wei in de Doort. Ze was op muisjesjacht leek het. Ze reageerde op mijn roepen maar durfde niet dichterbij te komen. Vanwege Luca denk ik. Na een poosje daar gestaan te hebben ben ik verder gewandeld. De kat zag er goed uit, alleen vroeg ik me af wat ze zo ver van de huizen vandaan deed. Dat ze aan mensen gewend was, was wel duidelijk.

Een dikke week later… manlief gaat een stukje fietsen maar voordat hij goed en wel weg is, gaat mijn telefoon. Hij staat bij het kruispunt aan de Doort en heeft een kat gevonden. Of ik even kan komen met de auto? Snel haal ik de kattenbench van zolder en ga op weg. Het is zoals ik al dacht. Het is de kat die ik al eerder zag. En het is inderdaad een knapperd.

We doen haar over in de kattenbench en laden haar in de auto. Het is een poes. Daar zijn we het wel over eens. Manlief brengt de fiets naar huis en we besluiten om nog snel even naar de dierenarts te rijden om te kijken of het beestje gechipt is. Dat blijkt helaas niet het geval te zijn. Wat nu? Nog in de auto bekijk ik de site van Amivedi, Villa Vagebond, Dierenbescherming Limburg maar nergens staat een vermiste kat geregistreerd. Ik besluit om een oproep te plaatsen op Facebook zodra we thuis zijn.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het katje blijkt enorm aanhankelijk te zijn. Ze snort dat het een lieve lust is. En honger heeft ze ook wanneer we haar wat harde brokjes voorzetten. De verdunde koffiemelk gaat snel naar binnen. Het beestje wil continu geaaid worden en draait zich op schoot in alle bochten. Wat een lieverd! Ze ziet er niet slecht uit trouwens. Ze is niet te mager en haar vachtje blinkt ook heel mooi. Wel een aantal teken, dat wel.

Ofschoon we al heel wat katten hebben opgevangen, meestal katers trouwens, heb ik toch het idee dat dit katje heel erg gemist wordt door iemand. Het is duidelijk dat ze veel aandacht heeft gekregen. Ze vindt het geweldig om op schoot te springen en geaaid te worden. Ze geeft kopjes en vleit zich in alle mogelijke poses om geknuffeld te worden. Daarom heb ik moeite met de idee dat iemand haar uit zou hebben gezet in het bos. In dit geval geloof ik dat gewoon niet.

De oproep via FB wordt massaal gedeeld. Dit katje moet zo toch wel herkend worden door zijn baasje?

Omdat we niet weten hoe Saartje en Maudje op haar zullen reageren, houden we het stel nog even apart. Mientje zit in de serre (ik noem haar maar even Mientje) en Saar en Maud in de woonkamer. Gelukkig is Mientje het gewend om op de kattenbak te gaan. Een welopgevoede poes blijkbaar. Eigenlijk gaat het verrassend goed tussen onze dames en Mientje. Er wordt druk aan mijn kleren gesnuffeld over en weer terwijl ik me van de ene ruimte naar de andere begeef. Maar er is alleen geïnteresseerd gesnuffel, geen geblaas of boze oortjes. Van beide kanten niet. Dat biedt hoop. Want ik begin ondanks de afspraak met manlief, dat mocht zich niemand melden voor Mientje, we haar naar het asiel zullen brengen, hier steeds minder voor te voelen.

De avond is gevorderd en ondanks het delen van de oproep, heeft zich nog niemand gemeld. We besluiten naar bed te gaan. Morgen is er weer een dag.

Wordt vervolgd…