Een tijdje geleden heb ik jullie het verhaal van Mop beloofd.

Als trouwe kompaan van onze Pieperd, verdient Mop het om uitgebreid verslag te doen van haar leventje na Pieps dood.

Na Pieps heengaan was er geen reden meer om Mop en Gijs nog langer afgesplitst van de grote groep te laten leven, zo dachten wij. We besloten hen dus de keuze te geven. Diezelfde avond nog hebben we de poorten geopend tussen de weien zodat ze ervoor konden kiezen om zich aan te sluiten bij de grote groep, of niet. In eerste instantie had het koppeltje er geen trek in. Ze bleven in hun eigen wei. Ik vermoed dat ze de kat uit de boom aan ’t kijken waren. Later gingen ze wel de grote wei in maar tot aansluiting wilde het maar niet komen. De grote groep trok er ook niet echt aan. Het koppeltje zocht de beschutting van hun eigen wei steeds weer op en van lieverlee hebben we de scheiding maar weer doorgevoerd en de poorten gesloten. Het gaf beide groepen rust.

In deze voor mij persoonlijk ongelooflijk hectische periode, werd het op een gegeven moment prachtig weer. En tijdens één van mijn zeldzame vrije momenten, de dag na Hemelvaart, 26 mei, gebeurde het. Moppies noodlot sloeg toe.

Samen met vrienden zitten we achter in de tuin gezellig aan de bbq en een glaasje wijn. Hoe het zich precies heeft afgespeeld is voor niemand duidelijk. Feit is dat Mop en Gijs door het hekwerk naar ons hebben staan kijken. De poort was dicht, ze konden niet de tuin in omdat onze vrienden hun hond hadden meegenomen. De theorie is dat Mop is geschrokken van iets, misschien een vreemde hond, misschien van iets anders. Feit is dat ze geschrokken is en weg heeft willen lopen de wei in maar tegen het in de weg staande kinderbadje is aangeknald. En hier komt Moppies ongelooflijke pech om de hoek kijken. Mop ligt naast het badje wanneer we bij haar gaan kijken. Het is duidelijk dat er iets aan de hand is. Of aan de poot eigenlijk. Manlief onderzoekt haar, iets wat ze gedwee ondergaat. En dat is verontrustend op zich. Moppie is nooit zo close met ons geweest, ze was er voor Piep, niet voor ons. Nu echter laat ze zich onderzoeken. We kunnen niets vinden en besluiten af te wachten. We verzorgen haar zo goed mogelijk en spreken af dat we met haar naar de dierenarts gaan wanneer haar situatie niet verbeterd.

Arme Mop.

Gijs is duidelijk niet empatisch aangelegd. Hij blijft wel bij haar zitten en staan. En sist ook op ons wanneer we Moppie bezoeken en onderzoeken. Maar intussen probeert hij wel om er bovenop te kruipen. Iets wat Mop duidelijk maar ondergaat omdat ze geen kant op kan. Tegelijkertijd wil ze hem wel in haart buurt hebben. Ze maken zachte geluidjes die heel zielig klinken.

En dan is daar het moment aangebroken dat manlief met Mop naar de dierenarts kan. Ze maakt foto’s en geeft Mop alvast pijnstillers. En Moppie ondergaat alles lijdzaam. Volgens de dierenarts hebben ganzen een heel hoge pijngrens maar moet Mop ongelooflijk veel pijn hebben. Vandaar de pijnstillers. Op de foto’s is te zien dat Mops knie is verbrijzeld. En dat is heel slecht nieuws. De dierenarts wil gedurende de dag nog overleggen met haar collega’s in As die gespecialiseerd zijn in wilde vogels en specialere gevallen alvorens een oordeel te vellen. Manlief gaat dus weer met Mop naar huis en wacht af. Laat in de middag komt dan eindelijk het verlossende telefoontje. Er kan helaas niets worden gedaan voor onze Mop. En weer gaat manlief met haar richting Maaseik waar Mop het lot moet ondergaan wat Piep heeft weten te voorkomen. Gelukkig kan ik mee. Een zorgzaam gezet spuitje in Moppies lijf dat in de armen van manlief rust. Een manlief die de ogen uit zijn kop jankt. Wie had dit ooit kunnen denken?

Zou Mops leven zo met dat van Piep verbonden zijn geweest dat het zo is gelopen? Wie zal het zeggen. Ze rusten nu naast elkaar onder de kastanjeboom. Een dikke 6 weken na elkaar gestorven.

Arme Gijs ook… Hij heeft indertijd voor Moppie gekozen en kreeg Piep er gratis bij. Gewend als hij is aan zijn kleine harem, blijft hij nu alleen over. Maar ook Gijs verdient zijn eigen verhaal, dat een andere keer verteld zal worden.

Arme vrienden ook… Zij voelen zich schuldig omdat ze hun hond hebben meegebracht. Maar persoonlijk denken manlief en ik dat dit niet klopt. Mop heeft gewoon pech gehad. Ze is zich zo vaak geschrokken van iets. Vluchtte dan wat verder de wei in. Alleen stond er deze keer dat badje in de weg. Wat niet persé betekent dat er dan een knie moet sneuvelen maar dat is wel gebeurd. Domme domme pech voor Mop.

Arme manlief ook. Ondanks zijn goede zorgen kwam het niet goed met Mop. Iets wat zijn persoonlijke situatie er niet beter op maakte. Het is een gevoelig mannetje, mijn lief.

En zo werd er door Moppie een periode afgesloten.

Het einde van deze kleine ganzenfamilie…..