Knoterkip

Het is een prachtig heldere zonnige maar heel koude dag.

De ganzen beginnen zich te roeren. Vanaf vandaag moeten ze definitief weer terug naar de wei. Het begint paartijd te worden. En dan hebben de dames en heren wat meer ruimte nodig. Daarbij vreten ze me alle planten kaal in de tuin. Dus voordat de lente echt zijn kopje omhoog steekt, moeten ze terug naar de wei.

Alleen vinden onze eendjes dat ontzettend jammer. Op de een of andere manier zijn de ganzen in hun ogen, gelijk aan hen. Ze lopen ze achterna tot een van de vrouwtjes ganzen het moe is en hen even achterna loopt om hen in hun achterste te pikken. Althans, dat is de opzet. Met veel uitdagend of verontwaardigd gekwaak, dat weet ik niet precies, ontwijken de eendjes dit. Even blijven ze uit de buurt van de ganzen maar ze zijn te aantrekkelijk voor hen. En dan begint het verhaal weer van voren af aan.

Op deze mooie dag besluiten we achterin de wei te gaan zitten zodat de eendjes weer even van het gezelschap van de ganzen kunnen genieten. En wanneer we dan toch achter zitten laten we de kippen ook nog maar even los. Wat een gezelligheid om ons heen. De kippen blijven in onze buurt want ze verwachten lekkere hapjes. Dat weten ze nog van vorig jaar. Een goed geheugen hebben ze, onze kippendames. Maar helaas voor hen, vandaag geen lekkers.

Ons oog valt op Knoterkip. Ze heeft een lelijk dikke bult. Ter plaatse van de krop. Ik pak haar even op en inderdaad, hij voelt ontzettend hard. Ze vindt het ook duidelijk niet prettig dat ik de krop betast. Ik denk dat het haar pijn doet. Nee hè…. toch niet hetzelfde als met de Marans? We houden haar een tijdje in de gaten. Op zich oogt ze heel gezond. Ze is niet mager, ze is viefig en haar kammetje staat mooi rood fier omhoog. Toch besluit ik om maar meteen in olie geweekt brood in het hok te zetten. En na grondig overleg met manlief besluiten we om de poort van de ren open te laten staan. Vanaf nu mogen onze kippetjes weer vrij rondrennen. De reden hiervoor is dat de ren van hen nu geen spiertje gras of groen meer bevat. Het is alleen maar aarde waarin ze kunnen krabben. Wie weet is dat de reden voor hun harde krop. Net zoiets als dat de mens scheurbuik krijgt zonder groentes. Ik moet dat nog eens nazoeken maar dat zou toch best kunnen?

Het is een afweging die gemaakt wordt…. toen de dames opgesloten zaten in de ren waren ze wel veilig voor de havik. Maar ze hebben het nooit echt fijn gevonden, niet na de vrijheid die ze gewend waren. En stel dat hun ziektes nu te maken hebben met de beperkte ruimte waar ze in rondliepen? En dan heb ik het over wormen en hun eitjes, kroppen vol aarde waar geen water meer door heen kan. En dan de optie waar we nu voor gekozen hebben. Vrij rondrennen in de wei. Overal kunnen krabben waar de dames maar willen. Maar met gevaar voor hun leven. De roofvogels zijn altijd in de buurt. Er is plek genoeg om te schuilen, dat wel, maar letten de dames ook op? Of is dat een risico dat we op de koop toe moeten nemen?

Hoe erg ik het ook vind om een kippetje kwijt te worden, gezondheid en vrijheid zijn een groot goed. En dus laten we de dames vrij rond lopen. Op hoop van zegen…