We hobbelen verder…

Zondag 2 april:

Piep heeft veel moeite met haar ademhaling als ze ligt. Dus staat ze maar wat is ze moe. Morgen of uiterlijk overmorgen moet de antibiotica zijn werk gaan doen. Als ze het gaat doen…

Maandag 3 april:

Er is nog niets veranderd helaas…

Dinsdag 4 april:

De situatie lijkt te stabiliseren. Piep lijkt rustiger of is dit wensdenken?

Vrijdag 7 april:

We beginnen ons weekend weer bij Piep. We proberen zoveel mogelijk tijd bij haar te zitten. Aan de ene kant om haar nauwlettend in de gaten te houden, aan de andere kant om in te grijpen wanneer ze ademnood krijgt. Vooral na het toedienen van de spuitjes heeft ze het even behoorlijk benauwd. Maar daarna is ze ook weer haar eigen eigenwijze zelf.

We houden haar een beetje voor de gek met ‘haar’ gieter en maken er zelfs nog een leuk filmpje van. Misschien dat jullie zo kunnen zien waarom we zo hinken op twee gedachtes.

We besluiten die avond toch, na alles goed beredeneerd te hebben, dat we morgen zullen bellen met de dierenarts om Piep te verlossen. Ik huil me die avond in slaap.

Zaterdag 8 april:

Het besluit wordt voor ons genomen. De dierenarts belt zelf op in alle vroegte om te vragen hoe het met Piep is. Blijkbaar houdt onze Pieperd ook haar bezig. Het is ook zo’n vreemd verhaal. Ik vergelijk het maar steeds met de longontsteking die ik zelf ooit heb gehad. Ik moest rechtop slapen, kon alleen maar zitten want anders kreeg ik geen lucht en dacht ik dat ik stikte. En als ik Piep zo zie worstelen dan meen ik me hierin te herkennen. Is dit een reden voor een spuitje? Aan de andere kant is ze zo moe van dit alles, hoe lang houdt ze dit nog vol? Alweer die zelfde vraag. Toch vind de dierenarts dat we nog een andere antibiotica moeten proberen in combinatie met Prednison. En dus doen we dat. Een dubbel gevoel. Opluchting vermengd met… Ja, met wat eigenlijk?

Zondag 9 april:

Piep krijgt plotseling aanvallen van ernstige ademnood. Door bij haar te zitten en haar lijfje te ondersteunen krijgt ze deze weer onder controle. Weer besluiten we dat het goed geweest is. We willen de dierenarts gaan bellen wanneer er bezoek arriveert. We hebben deze zondag doorlopend bezoek en met een half oog op Piep, brengen we deze door in de tuin. Heerlijk in de zon. Het lijkt Piep te kalmeren dat we in de buurt zijn en in de loop van de dag knapt ze weer op. Net alsof de beslissing ons steeds uit handen wordt genomen. Nog twee dagen wachten voordat de antibiotica gaat werken…

Dinsdag, 11 april

Iedere morgen en avond start en eindigt voor mij met Piep. Manlief houdt haar gedurende de dag in de gaten en houdt mij via appjes op de hoogte. De situatie is stabiel. Ze doet veel dutjes met haar oogjes dicht. En waar ze normaalgesproken de alertheid zelve is, slaapt ze nu door mijn bezoekjes heen. Maar ze slaapt in ieder geval wat. Ze voelt zich enorm thuis in het tuinhuis. Het geeft haar rust waardoor ze nu ook vaster lijkt te slapen. Zou het dan toch de beterende kant op gaan?