Nachtelijk bezoek

De dagen worden weer korter. De avonden zijn nog steeds heerlijk maar vallen vroeger in.

De laatste tijd gaan we zo rond half tien naar binnen en kijken we nog even naar het nieuws voordat we naar bed gaan.

Al een kleine week krijgen we rond tien uur bezoek.

In eerste instantie hebben we niet in de gaten wat er zich allemaal afspeelt op het terras.

Wel vonden we de laatste tijd keutels bij het bakje met harde kattenbrokjes. Keutels waar wij van dachten dat deze van de marter waren. Raar eigenlijk, die eten toch geen kattenvoer?

Dan op een avond horen we een geluid, kling, kling, alsof er iets tegen porselein tikt.

We kijken naar buiten maar zien niks. Even later weer dit geluid.

Wat is dat toch? Als we weer kijken staat het porseleinen bakje met de brokjes half rechtop. Dat kan niet uit zichzelf zo gaan en blijven staan! Daar heeft dat bakje hulp bij nodig. En ja hoor! Doordat het donker is zie je ze bijna niet maar er staat een egel met zijn voorpootjes in het bakje. Hij houdt het bakje schuin zodat hij goed aan de brokjes kan en staat hoorbaar lekker te knabbelen. Dan een gesnuif en een zacht geblaf. Aan de andere kant staat nog een egel. Blijkbaar concurrentie want de etende egel knort en blaft zodat hij alleen kan blijven genieten van de brokjes. De ander blijft in de buurt en uiteindelijk loopt nummertje één weg zodat nummertje twee kan eten. En ze eten me toch veel!

Doordat we met de ramen open slapen, horen we ’s nachts ook het geluid van porselein dat tegen de grond tikt. De egeltjes komen dus de hele nacht langs om eens even lekker te snaaien.

Iedere morgen zijn de brokjes nu helemaal op. En niet doordat Snorrie er zoveel van heeft gegeten, weten we nu.

Nu we weten dat de egels komen eten, zorg ik ervoor dat de bakjes de hele dag en nacht door gevuld zijn. Zo komt iedereen aan zijn trekken. Jupke, Snorrie, de ekster, het muisje en dan nu ook de egels.

Doordat ze zo regelmatig terug komen proberen we ze op de foto te zetten. Maar ze poseren niet graag. Het is moeilijk om in het donker foto’s te maken. Ze schrikken van de flits en rennen dan weg. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ook als ze in de gaten hebben dat we ze gezien hebben en dan naar buiten gaan, zetten ze het op een lopen. Dus vinden we het welletjes na een tijdje en genieten we gewoon van het feit dat we twee egels te dineren krijgen.

Een toetje voor het naar bed gaan 🙂