Het pillendrama

Dezelfde avond, als we terugkomen van de dierenarts, beginnen we met het geven van de pillen.

Hier zie ik toch wel tegen op. Maar goed, wat moet dat moet. En dit moet nou eenmaal.

De antibioticapil kan in vieren worden gedeeld, de pijnstiller in tweeën maar deze doen we ook maar in vieren. Deze avond krijgt Piep dus 6 kwart pilletjes. (Van de pijnstiller hoeft ze per dag maar een halve.) Qua grootte komt dit overeen met gewoon graan dus dit zou geen probleem hoeven te betekenen. Theoretisch gezien dan.

Manlief en ik lopen naar achteren en natuurlijk weet Piep al dat er iets staat te gebeuren. Ze protesteert dan ook flink als ik haar vastpak. Het is de bedoeling dat ik haar vasthoud en dat manlief haar de pillen in haar bek duwt. Dat lukt ook wel, het is alleen dat Piep het vertikt om te slikken. Bij de eerste poging komt het pilletje dan ook weer retour. Daar leren we van. Manlief duwt het pilletje ietsje verder in de keel maar wordt daarbij flink in zijn vingers gebeten. Mm, dat is niet de bedoeling. Zijn vingers heeft hij hard nodig om zijn werk goed te kunnen doen. Dan maar eerst even handschoenen gehaald. Die van mij, voor het werken in de tuin, voldoen wel. En daar gaan we weer. Met iedere poging gaat Piep meer dwarsliggen. En geeft haar eens ongelijk. Ik heb haar in de houdgreep, manlief duwt haar de pillen in de strot, schudt er nog wat water achteraan en al hoestend en proestend gaan de pillen naar beneden. Wat een gevecht. En dat moet dan twee keer per dag. En manlief zal niet iedere dag in staat zijn om me te helpen. Zou dat nou echt niet anders kunnen? Dit is dan de donderdagavond.

En dan is het zaterdagmiddag, en zijn we vier gevechten verder, als manlief ineens het licht ziet. ‘Hebben we nog spuitjes hier?’ , vraagt hij. ‘Dan proberen we de pillen op te lossen en dan spuiten we het goedje in haar keel!’ Lumineus idee! Zaterdagavond proberen we dit en werkelijk waar, het scheelt enorm. Weliswaar is Piep steeds minder bereid om mee te werken maar het toedienen op zich gaat veel beter. Wel leren we dat we beter het spuitje in een paar keer in Pieps keel kunnen spuiten in plaats van ineens omdat ze zich nu heeft verslikt. Al proestend en door haar neus niezend rent ze van ons vandaan. Ze klinkt nu net als Donald Duck. Ze gaat snel drinken maar blijft nog een hele tijd beledigd kwetteren en niezen.

Zondagmorgen los ik de porties weer op en warempel, het lukt me om het goedje in mijn eentje toe te dienen. Manlief slaapt nog en ik wilde hem niet wakker maken voor iets wat ik morgenvroeg ook alleen moet doen.

So far so good.