Mijn ingeving om ons kippenhok te verbouwen zodat de ganzen hierin zouden kunnen gaan broeden is geniaal gebleken.
In eerste instantie bleek het broeden een verkennende fase te hebben. Een voor een gingen de dames het hokje in, gingen eens zitten, legden een eitje, pardon, een ei, om vervolgens toch maar weer van het nest af te komen. Dat heeft een tijdje geduurd. Maar sinds een week of twee zitten Meisje en Gijs zijn bijzit stevig op het nest. De dames zijn niet altijd even vriendelijk tegen elkaar want ze zitten continu tegen elkaar aan te duwen. Daarbij zitten ze het nest zo mooi mogelijk te maken. De hele tijd leggen ze strootjes en veertjes strak in het gelid. Althans in hun ogen. En loeren ze naar elkaars nest om te kijken of dat toch mooier is. Om weer te beginnen met reorganiseren. Het lijken wel mensen, ha ha ha. En nu, ocharme, in deze hitte zitten de dames naast elkaar te zweten. Maar denk maar niet dat er ook maar een milimeter verschoven wordt! Daar zou de ander toch eens mee gebaat kunnen zijn! Echt, het loont de moeite om eens een uurtje te gaan observeren. Je ligt in een deuk. Niet dat de dames dat zo beleven. Of Gijs. Want die staat er als een trouwe wachter bij. En zodra een van de dames even van het nest af gaat om te drinken of te eten, zit hij er boven op.
Het geeft wel hoop. Misschien komen er toch nog jonge gansjes dit jaar.
Dan de steenuiltjes.
Natuurlijk kan ik het niet laten.
Bij een groot tuinbedrijf met dierenbenodigdheden heb ik uiteindelijk een zak kuikens kunnen uithalen. Bevroren. Nu ontdooi ik per keer 2 kuikens. De eerste keer gewoon eentje. Dat heb ik toen in het voorportaal gelegd van de steenuilenkast. De dag erna was het weg. Maar door wie dat weet ik dan niet. De steenuil? De marter? Uit het voorportaal iets wegvissen zal hem nog wel lukken. In ieder geval heb ik er de tweede keer 2 kuikens neergelegd. En daar een foto van gemaakt. Doe ik strakjes weer als ik de volgende lichting kuikens ga brengen. Zo kan ik zien of ze daadwerkelijk niet meer in het portaaltje liggen. Ik hoop dat het ten goede komt aan de kuikens. Dat we zo toch een nestje kunnen grootbrengen dit jaar. Maar ja. Hoe kunnen we dit controleren? Ik neem aan dat tegen de tijd dat de heren weer komen controleren, de beestjes zijn uitgevlogen. Of dood zijn. En dan weten we nog niks. Ik zou er de camera op kunnen zetten maar eigenlijk ben ik bang dat alles wat afwijkend is in de omgeving van de kast, ervoor kan zorgen dat de jongen niet gevoerd zullen worden. En dat wil ik helemaal niet. En dus wachten we maar weer af. Je kunt nu eenmaal niet alles in de hand hebben. Straks kan ik zien of de kuikens weg zijn uit het voorportaal en als dat zo is, leg ik gewoon weer 2 nieuwe kuikens neer. En zo bekijken we de situatie maar per keer.
Een oefening in geduld.
Alweer….
De Piep-show 