Gegijzeld

Het weer is vandaag een beetje minder. Bewolkt met een paar regendruppels. En koud.

Nadat ik ben gaan voeren vanmorgen, word ik achtervolgd door Piep. Ze loopt met me mee op naar het terras achter het huis. En tot haar verbazing lopen daar nog meer gegadigden die mijn aandacht willen.

Snor staat op me te wachten. Normaalgesproken is hij eerder. Wordt hij al verzorgd voordat ik ga voeren in de wei. Maar dat is anders op regendagen. Dan heb ik de indruk dat hij ergens in de buurt op me wacht op een droge plaats tot hij me hoort, en dan naar het terras loopt om gevoerd te worden. Ofschoon het voeren niet altijd de hoofdzaak is. Minstens zo belangrijk is het knuffeltje dat hij dan toestaat. Alleen met eten. Maar hij staat er wel op.

Maar ook Saar en Maud zijn er. Want als Snor er is, zorgen de dames wel dat ze in de buurt zijn. Vooral Saartje is erg ontdaan als hij er ’s morgens niet is. Zacht mauwend loopt ze dan rond. En als hij dan op komt dagen weet ze niet hoe gek ze moet gaan doen en rolt al kronkelend over de grond. Maudje zou graag Snor’s aandacht krijgen maar voor haar heeft hij, gek genoeg, geen aandacht. Snor is net zo gek op Saartje als zij op hem.

Maar goed. Dat loopt dus al allemaal achter op het terras wanneer Piep en ik arriveren. Ik laat de deur van de serre open wetend dat Snor niet binnen gelaten zal worden. Hij zou het wel willen. Heel graag zelfs maar daar is tot nu toe steeds een stokje voor gestoken. En vandaag zorgt Piep voor dat stokje.

Terwijl ik bezig ben met het verzamelen van de benodigde etenswaren, blijkt dat Snor probeert om de serre in te sluipen. Maar dan positioneert Piep zich in de deuropening en is er geen binnenkomen meer aan. Want voor Piep heeft Snor wel ontzag. En zo gebeurt het dat ik niet naar buiten kan om Snor te voeren en Snor niet naar binnen kan omdat Piep in de weg ligt. Ik besluit om dan maar eerst de krant te gaan lezen aan de tafel. Lekker kopje koffie erbij. Dat is nu het plezierige aan vakantie. Zo kan ik dit tafereeltje goed in de gaten houden. Maar beiden zijn niet van plan om toe te geven aan elkaar. Piep duwt gewoon haar kopje tussen de veren en doet alsof ze gaat slapen maar blijft intussen de hele tijd om zich heen loeren. Snor positioneert zich op zijn gemak recht tegenover me onder een terrasstoel en vouwt zijn pootjes over elkaar. Alsof hij zo wil zeggen dat hij alle tijd van de wereld heeft. Saar en Maud blijven intussen de hele tijd in en uit lopen via het kattenluikje achter me.

Natuurlijk zou ik langs Piep kunnen lopen om Snor te voeren. Maar dan denk ik dat Piep achter me aan loopt en Snor zo met haar aanwezigheid bij het eten wegjaagt. En van de andere kant ben ik ook gewoon nieuwsgierig naar hoe deze situatie zich verder ontwikkelt zonder dat ik ingrijp. Maar daar is wel geduld voor nodig. Snor en Piep nemen de tijd. Een krachtmeting in geduld.

Na een hele tijd verplaatst Piep zich naar het midden van de serre. Ik besluit om Snor nu maar te gaan voeren en knuffelen want Piep ziet dit nu toch niet meer. Snor is veilig voor het moment. Hij eet lekker en gaat zich dan eens uitgebreid uitrekken. Hij neust eens uitgebreid
met Saartje en gaat dan op zijn gemakje de tuin besproeien. Even laten merken dat dit terrein nog steeds van hem is.

Of Piep dat nu ziet of niet, ruikt of niet, dat maakt allemaal niet uit. Laat hem maar.

Want als het er op aan komt, is Piep hier toch de baas.