Bijenpraat en meer

Zo, de eerste bijenlessen zijn een feit. Een paar weken geleden alweer, dat wel..

We hebben kennis gemaakt met onze medecursisten, waarvan een groter gedeelte vrouw is dan ik had gedacht. De indelingen voor de praktijklessen zijn gemaakt, een voorstelrondje is gedaan en daarna begon het echte werk.

De anatomie van de bij, de gedragingen van de imkers aan de kast, het steekprotocol (niet geheel onbelangrijk maar ook niet zo schrikbarend als het protocol doet vermoeden) en een uitgebreide inventarisatie van de bijenkast zijn aan de orde geweest. Last but not least zijn de theorieboeken uitgereikt, de imkerjassen en de handschoenen gepast. Volgende keer zouden deze laatste worden uitgereikt en dat zou net op tijd zijn voor de eerste praktijkles.

Wij hebben er zin in!

En wat is het reuze interessant allemaal. Wat zijn de taken van de bijen in de bijenkorf, wat zijn de functies van de diverse bijen, hoe herken je deze bijen, wat is de beste plaats voor de kasten, hoe verloopt het bijenseizoen, wat wil je gebruiken van de producten die de bijen maken en wat betekent dit voor de bijen…

Wat vooral indruk op mij heeft gemaakt dat het erop lijkt dat een bijenvolk wel bestaat uit bijen maar dat het eigenlijk functioneert als één groot organisme. Geweldig.

Jammer genoeg wordt de cursus nu uitgesteld door het coronavirus maar daar is helaas niets aan te doen. De leraren geven nu via Whatsapp beelden door van hun eigen bijenkasten zodat we toch nog een beetje mee krijgen van het bijenjaar. En daar moeten we het dan voorlopig mee doen.

En verder gaat alles in de natuur razendsnel. Er gebeurt zoveel! Ik zal hier kort wat zaken opnoemen. Dingen die normaalgesproken uitgebreid de aandacht krijgen maar ja, de aandacht gaat nu even uit naar andere zaken.

Om met Snor te beginnen. Het is weer drama met zijn velletje. De plukken hangen er langs af. Heel af en toe mag ik er aan zitten om ze dan een heel klein beetje los te trekken. Maar de wol klit zo vast op elkaar dat het zijn vel bij elkaar trekt. En dat moet heel erg vervelend aanvoelen. Hij krabt zich langzaam de klitten los en nu zie je hem lopen met kale plekken waar hier en daar wel alweer nieuw haar komt. Je ziet de rode striemen daar waar hij met zijn nagels iets te enthousiast heeft gekrabd. Voorgaande jaren leren dat het allemaal wel weer goed komt. Het enige dat het menneke nu nog kan gebruiken is een wormkuur. Maar dat kan alleen maar met een pipetje en, juist ja, die krijg je bij de dierenarts. Maar op dit moment is onze dierenarts niet te bereiken voor ons. Want dat is in België.

Er lopen weer een aantal egels rond over het terras ’s avonds. De bakjes worden weer trouw neergezet en zijn ook iedere morgen leeg. Meestal regelen de beestjes het zich goed. Treffen ze zich niet tegelijkertijd of er gaat eentje in het hok van Snor eten terwijl de ander aan het bakje onder de tafel eet. Laatst maakte eentje er een vergissing. Of nee, dat zeg ik eigenlijk niet goed. Er was er eentje aan het eten tot nummertje twee arriveerde. Er klonk een gebrom en toen duwde egel twee tegen egel één aan waarna egel één zich snel oprolde. En werd hij opgerold en al weggebuldozerd naar de andere kant van het terras. Ik ging meteen naar buiten om te kijken of nummertje één niet zodanig gebeten was dat er hulp nodig was maar dat bleek niet het geval. Het duurde nog een hele tijd voordat hij zich weer ontrolde en daarna snel vertrok.

Zoals al eerder verteld lag er vorige week zondag een gans dood in de wei. Manlief en ik hadden haar al zien liggen. Ze lag onder de pruimenboom heel zwaar te ademen. Dat doen ganzen wel meer wanneer ze een ei moeten leggen. En we dachten dan ook dat ze dat aan het doen was maar dat het wat moeilijker ging. Toen ze uiteindelijk steeds meer moeite moest doen hebben we haar geïnspecteerd. Ze was inderdaad aan het persen. En besloten we om te kijken of we het ei konden helpen met eruit komen. Manlief rende snel weg om de olie te halen en net toen hij terugkwam ging het zodanig snel met haar achteruit dat ze onder onze handen gestorven is. Normaalgesproken zou ik haar hebben opengemaakt om te kijken of het ei echt het probleem was maar daar hadden we op dat moment allebei geen puf meer voor. We hebben haar begraven naast Piep en Mop. En nu zijn het er nog maar vier…

Haar mannetje is ontroostbaar…

Hij blijft zachtjes piepen…

Respectvol met de kop in de veren geplaatst…

Zo, dit was het voor nu. Fijne dag, blijf gezond maar vooral, blijf thuis!