Röntgenfoto’s

Piep loopt wel beter, ook doordat ze minder pijn voelt denk ik maar de wond is weer dicht en het uitduwen lukt niet zo. Daarbij denkt manlief dat dat wat er in zit, diep zit. Ook wil hij uitsluiten of de poot niet toch gebroken is. Niet dat we gaan zitten pulken en heeft ze dan toch heel wat anders. Doen we haar voor niks pijn of, erger nog, maken we iets kapot en moeten we dan hals overkop naar de dierenarts. In het weekend. Nee. Daar wordt niemand blij van. We gaan dus met Piep naar onze praktijk om een röntgenfoto van haar voetje te maken. Ik maak een draagzak van een oude kussensloop. Twee gaten waar haar poten doorheen gaan en een plastic zak erin om haar poepplas op te vangen. Zo kan ik haar stil houden terwijl manlief een röntgenfoto maakt en zorgt de sloop ervoor dat de behandelkamer verenvrij blijft. Ook dit is de theorie.

Maar dan komt de praktijk……

Piep moet in de zak. Dat vindt ze helemaal niks en dat is begrijpelijk. Ik houd haar daarom heel strak tegen me aan zodat ze geen kant op kan. Onderwijl blijf ik haar geruststellend toe spreken. Manlief zit intussen achter het stuur en daar gaan we dan. Met een Piep die in paniek is en daardoor onrustig om zich heen trapt met haar poten. Het weer is ontzettend warm en benauwd wat ervoor zorgt dat Pieps lijfje al snel kokend warm aanvoelt. Als ik naar haar oogjes kijk breekt mijn hart. Wat is ze in paniek. Eenmaal in de praktijk zet manlief snel alle apparatuur aan. Ik wacht buiten met Piep om het moment van foto’s maken in de praktijk zo kort mogelijk voor haar te houden. Het principe van de zak blijkt gelukkig wel heel goed te werken. Ook het foto’s maken an sich gaat goed en snel. Piep en ik gaan weer naar buiten terwijl manlief de foto’s ontwikkelt en bekijkt. Het resultaat laat even op zich wachten. Intussen probeer ik Piep buiten op haar gemak te houden maar dit gaat steeds moeilijker. Het is gewoonweg te warm. Het is haar inmiddels toch gelukt om de sloop van zich af te werken waardoor ze nu met haar kontje op mijn spijkerbroek zit. Ik zal jullie de details besparen, de broek wordt nu in ieder geval behoorlijk vies. Maar gelukkig. Manlief komt naar buiten en meldt dat de foto’s gelukt zijn en dat er volgens hem geen breuk op is te zien. Wel een ander plekje wat kan duiden op datgeen wat er in haar voet is gekomen en nu voor problemen zorgt. Hij heeft me de foto’s doorgemaild zodat ik deze op mijn beurt kan doormailen en nog even kan laten beoordelen door de dierenarts.

We kunnen dus weer op weg naar huis en dat is geen minuut te vroeg. Ik begin me ernstig zorgen te maken over Piep. Ze hangt nu lusteloos tegen me aan, haar nek hangt in mijn hand en het voelt zo heel erg warm allemaal. Ze zal me toch niet dood gaan aan oververhitting nu? Snel rijden we naar huis en eenmaal aangekomen opent manlief alle deuren voor me. Snel loop ik met haar naar achteren, richting zwembad. Met kleren en al loop ik het water in, mijn broek is toch al vies, om Piep meteen in het water te kunnen zetten. En passent vist manlief mijn telefoon nog uit mijn achterbroekzak. Niet dat ik zo ver het water in wil maar het is wel beter natuurlijk. Hij zou me per ongeluk uit mijn zak kunnen glippen. Is me laatst nog eens gebeurd, dus zo heel erg onwaarschijnlijk is dit niet. Snel geef ik hem dan ook nog maar even mijn autosleutels nu ik toch bezig ben. Om me meteen daarna weer aan Piep te wijden. Ze herstelt gelukkig echter razend snel. En na een half uurtje gakt ze er al weer vrolijk op los, net alsof ze de ganzen in de wei aan het bijpraten is over haar avontuur. Haar rancune is ook snel verdwenen nu ze weer in haar goede doen is. We laten haar maar. Zijn al blij dat het allemaal goed gegaan is. Inmiddels heb ik de foto’s verstuurd aan de dierenarts. Ik ben heel erg benieuwd wat haar conclusie zal zijn. Maar voor morgenavond verwacht ik geen antwoord op mijn mailtje.

Voor nu geniet ik nog maar even van Pieps gesnater, ze komt zelfs alweer aan mijn tenen pikken.

Helaas is het alweer bijna pillentijd dus daarna zal ze wel weer beledigd zijn.

Jammer maar toch geldt: wat moet dat moet.

Voor nu.

En ook dit wordt nog vervolgd…