Weer thuis

Na een heerlijk weekje in de zon waarbij we de zomer voor ons gevoel een beetje hebben verlengd en waarbij we nog wat extra vitamientjes d hebben opgedaan, komen we dan toch weer thuis aan (met dank aan Wim ;)). ’s Avonds laat, moe na een dag reizen.

We openen de voordeur, halen de koffers en rugzakken eerst naar binnen en gaan dan pas de huiskamer in. En daar staat ons ontvangstcomité al klaar. Heel braaf zitten ze met zijn tweetjes te wachten tot nu eindelijk die deur eens open zal gaan. En wat een gevlei volgt er dan! Het kopjes geven duurt maar en duurt maar. Ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Uitgebreide knuffelsessies volgen, zo luid heb ik ze nog niet vaak horen ronken. We zijn weer thuis, poezen blij, wij blij, alles blij.

Manlief maakt de kachel aan want oei, wat het is hier koud. Een kou die me op het vliegveld nog echt welkom heette. Foei, wat was het heet en wat was de luchtvochtigheid hoog op ons vakantieadres. Maar nu maken we dus lekker de kachel aan en nemen nog een afzakkertje voordat we gaan slapen. De poezen verliezen ons niet meer uit ’t oog.

Toch moet ik ook nog even naar buiten, de wei in. Waar Piep ocharme de hele week naar toe verbannen is tijdens onze afwezigheid. Maar Piep ziet me nog niet zo een, twee, drie staan. Verwijtend blinken haar oogjes in mijn richting en verontwaardigd gakt ze eventjes. Lang houdt ze dit niet vol want als ik dan maar langs haar heen naar de kippen loop om even een blik in het hok te werpen, slaat ze haar vleugels uit en komt ze achter me aan. En als ik dan weer naast haar sta, wil ze toch wel even gekriebeld worden en even aan mijn klompen pikken.

Heerlijk, we zijn weer thuis.

En nu naar bed….