Bramen met zonnebrilletjes

In de eerste week van onze zelfquarantaine is het prachtig weer. Omdat alle therapieën van manlief zijn stopgezet is het belangrijk voor hem, maar voor mij net zo goed, om voldoende te bewegen. Zo worden we toch lichamelijk moe en houden we de geest ook bezig. We gaan daarom achter in de wei aan de gang met de geplande uitbreiding van mijn moestuin.

In eerste instantie was manlief niet zo gelukkig met mijn plannen. Met het feit dat er weer een stukje van de wei zou worden afgeknabbeld. (Lees: geen gras meer dus niet bij te houden met de grasmaaier.) Maar goed. Hij heeft vorig jaar lekker gegeten van eigen groente en fruit. Dus na enig nadenken offerde hij wel een stukje van ‘zijn’ gras op voor ‘mijn’ moestuin.

Na het nodige pas-en meetwerk moet het stuk grond eerst worden gefreesd. En nog eens. En nog eens. Zien jullie me met mijn ogen rollen? Maar manlief levert geen half werk. Daarna moeten de graspollen eraf gehaald worden. Dan moet het geheel drogen en doen we het allemaal nog eens over. Eindelijk gaan dan daarna de palen de grond in. Stevige houten palen van kastanjehout. Mooi. Eerst met het grote grondboor, dan met het kleine. Paal erin. Er nog eens een paar keer goed op slaan. Aarde ertegenaan. En op naar de volgende paal. Dat elf keer. Dan kan daarna het nieuwe hekwerk ertegenaan. Dacht ik. Maar eerst wil manlief het nog één keer frezen. Intussen ergert hij zich enorm aan de kippen want die vinden het allemaal geweldig. Verse grond om in te krabben. Lekkere verse wormpjes. Het ziet er heel gezellig uit op de foto’s.

Wanneer we dan het hele stukje omheind hebben, er een mooi hekje is gemonteerd en de kippen uit de ‘moestuin to be’ zijn gebonjourd, dan kunnen de palen en het hekwerk verwijderd worden van de oorspronkelijke moestuin. Zo ontstaat er een mooi groot geheel. We zijn dan een kleine week verder.

En dan kan ik eindelijk aan de gang met poten. De bramen en frambozen krijgen een mooi hekwerk waar ze tegenaan kunnen worden opgebonden. De kruiden kunnen uit de bakken de volle grond in. IJverig maak ik rijtjes voor de bloemkool, broccoli, gewone uien en rode uien, zomerwortelen en prei. De knolselderij zaai ik vast voor in de koudebak. Langs het hekwerk zaai ik bloemperken. Verschillende soorten bloemen waar bijtjes blij van worden. Alleen heb ik buiten de kippen gerekend zie ik tijdens een rustmoment. Zij steken hun nekjes zo ver door het hekwerk dat ze ieder sprietje dat eventueel aan het opkomen is, hebben verorberd nog voordat het een bloem kan worden. En tot mijn afgrijzen doen de ganzen dat ook! Daar moet dus nog iets op worden bedacht.

Heel tevreden zit ik op een bepaald moment het resultaat te bekijken. En dan merk ik dat mijn zonnebril-voor-ver-weg foetsie is. En dan valt me ook ineens in wat dat gekke geluid was toen ik de bramen eens flink aandrukte met mijn schoenen. Dus nu is het wachten tot de bramen aan de struiken komen. Ik denk dat ze zonnebrilletjes dragen..