24 december. 

Vanavond is het Kerstavond. 

Een andere Kerst dan voorgaande jaren. De mensen kunnen niet samenkomen op de manieren die zij gewend zijn. Missen zijn noodgedwongen afgeblazen. Het nieuwe jaar staat bijna voor de deur. Ook dat nieuwe jaar inluiden zal anders zijn dan gebruikelijk. En ondanks dat iedereen al heel vroeg bezig is geweest met Kerst dit jaar, om er vooral toch nog wat moois van te maken, kan ikzelf de energie niet opbrengen voor de kerstdagen an sich. Uiteindelijk hebben we een boom gehaald, die eerst twee dagen in de kamer heeft gestaan voordat ik zin en tijd had om hem op te tuigen. Weer een paar dagen later volgde de rest van de versieringen in huis. Het is niet zo uitbundig als andere jaren. En dat hoeft ook niet. Het is prima zo.

Desondanks kijk ik met een tevreden gevoel terug op deze laatste weken. Druk maar alle inspanning waard. Met een aantal buurtgenoten hebben we ervoor gezorgd dat de ouderen, zieken en alleenstaanden om ons heen niet vergeten werden tijdens deze hele corona- periode. Maandelijks gingen we langs de deur met een aardigheidje, zelfgebakken wafels enzo, om te kijken of alles in orde was en of er ergens extra aandacht of hulp nodig was. Dat werd enorm gewaardeerd. Hoogtepunt was de alternatieve adventkalender die we met zijn allen voor elkaar en met elkaar hebben gemaakt. De mensen zelf maakten cadeautjes voor elkaar en wij, het team van vrijwilligsters, vulden de cadeautjes aan tot 25. Door in teams van eerst drie en later twee (coronamaatregelen) te knutselen kregen we toch iets moois voor elkaar. En daar ben ik best trots op. Vooral wanneer je nu hoort en ziet hoe de mensen genieten van het dagelijks uitpakken van hun kadootje.

Met onze beestenboel gaat het goed. Ook met Knoter. Inmiddels is ze weer terug in het hok. Het is niet meer zo koud en de nieuwe veren zijn goed aan het groeien. Ik heb haar eerst een aantal dagen buiten gezet en ’s avonds weer in de serre laten slapen. Uiteindelijk liet ze zich onder een zodanig protest oppakken dat ik besloot dat het welletjes was. Nu is één van de witte kippetjes, één van de Speedies, in de rui. Maar dit is een gewone rui. Erg laat in het jaar maar gelukkig is het op het moment niet zo koud. 

Maudje ligt alleen nog maar binnen. Zij is gelukkig want wij zijn binnen. Haar luiigheid kent geen grenzen. Snor kan de pot op. Ze komt niet naar buiten. 

Snor ziet er heel goed uit. Hij zit goed in zijn vacht en hij eet alsof hij een hongerwinter verwacht. Maar binnen komen, nee. Alleen om te eten. Dat is en blijft ook zo. We hebben ons erbij neergelegd.

Zoals jullie gemerkt hebben, heb ik de laatste tijd niet op zo’n geregelde basis geschreven als gebruikelijk. Een paar bijzonder drukke maanden en persoonlijke redenen zijn hier debet aan. Mijn aandacht is op dit moment noodgedwongen gericht op andere zaken. Dit is daarom het laatste blog van dit jaar. Manlief, de beestenboel en ik wensen jullie hele fijne feestdagen maar bovenal alle goeds voor 2021. Laten we vooral naar elkaar blijven omkijken en in alle redelijkheid proberen samen te leven.

Fijne feestdagen!