O nee…

De dag voordat we met vakantie zijn gegaan, liep er een klein egeltje door onze tuin. Zie mijn eerdere blog hierover.

Tijdens onze vakantie kreeg ik een link doorgestuurd van een vriendin, die leidde naar de egelopvang. En al lezende kreeg ik hele bange vermoedens.

Er stond onder andere:” Egeltjes die laat in het jaar worden gevonden en die lichter zijn dan 500 gram hebben niet genoeg reserves om op eigen kracht de winter door te komen. In feite zijn ze te laat geboren om zelfstandig te kunnen overleven. Egels die dan gevonden worden kunnen het beste naar de egelopvang worden gebracht omdat hier kennis in huis is met betrekking tot voeding, behuizing, temperatuur en dergelijke.”

Ik heb enorm gebaald toen ik dit las. Had ik toch maar de egelopvang gebeld. Had ik maar iemand gevraagd om te kijken hoe het met het egeltje zou zijn na ons vertrek.

De dag na onze thuiskomst heeft manlief het egeltje inderdaad dood gevonden. Het was gaan wandelen in de tuin en ergens op het gras blijven liggen en gestorven. Waarschijnlijk hongerig, moe en koud. In eerste instantie heeft hij het me niet verteld. Hij heeft het egeltje naar voren, de wei in gebracht en het daar tussen de bladeren en de struiken neergelegd.

Maar toen hij zag dat ik op zoek was naar de egel, heeft hij het me toch moeten vertellen. Lief van hem dat hij me de vondst wilde besparen maar uiteindelijk moest het hoge woord er toch uit. En zoals hij natuurlijk al had voorzien, baal ik hier enorm van.

En ja, ik weet het. De natuur zijn gang laten gaan, je kunt niet alles opvangen en redden en zulke dingen meer, maar al schrijvende baal ik nog steeds…