Wanneer ik, zoals iedere morgen, de wei uit kom en naar de deur loop die toegang geeft tot onze tuin, loopt Luca een stuk voor me uit. Net van tevoren viel mijn oog op ‘iets’ dat naar beneden schoot. Maar, zoals wel vaker, ben ik helemaal in gedachten en sta ik hier niet bij stil. Totdat Luca stil staat bij iets op de grond en hier strak naar blijft kijken. Snel loop ik naar hem toe. Zijn gedrag laat zien dat daar iets zit. Een muis misschien?

Wanneer ik bij hem aan ben gekomen, kijkt hij heel even naar me op om vervolgens weer terug te staren naar iets langs de muur. En daar, verstopt tussen het muurplantje dat zich daar heeft gezaaid, zit een vogeltje. Heel klein. Een roodborstje. Zou er iets mee aan de hand zijn, nu me invalt dat ik inderdaad ‘iets’ naar beneden zag vallen vanuit mijn ooghoek? Ik pak het beestje op en pienter kijkt hij me aan met zijn kleine kraaloogjes. Om hem goed te kunnen bekijken neem ik hem even mee naar binnen. Eenmaal binnen kan ik hem onder de lamp beter zien. Na een grondige inspectie kan ik eigenlijk niets vinden. Het beestje ondergaat het allemaal heel rustig. Is niet in paniek en blijft lekker zitten in het holletje van mijn hand wanneer ik weer naar buiten loop met de bedoeling hem op een rustig plekje neer te zetten. Omdat ik de roodborstjes nu vaker tussen de kruiden zie rondpikken, besluit ik om hem daar neer te zetten. Maar dat is niet zijn dingetje. Hij hopt gewoon weer terug op mijn hand. Dan maar naar de acaciaboom langs het terras. Zou dat een goed plekje zijn? Ik til mijn hand op om het roodborstje op de onderste tak te plaatsen en heel even wipt hij een stukje verder. Om me van bovenaf te bekijken en vervolgens weer terug te vliegen naar mijn schouder. Verbaasd kijk ik op hem neer. Met zijn pientere oogjes blikt hij in de mijne, lijkt even te knikken en vliegt vervolgens terug naar de muur, om dan uit het zicht te verdwijnen. 

Onder de indruk breng ik Luca terug naar zijn baasje. Hij heeft de hele tijd zeer geïnteresseerd zitten kijken wat ik nou zou gaan doen met dat ‘ding’. Later, bij een kopje koffie, geniet ik nog even na van mijn ‘roodborstje-momentje’. Eerst dacht ik nog dat hij misschien tegen het raam aan was gevlogen en zo verdwaasd op de grond terecht was gekomen. Maar daar was hij te fit voor. Nu denk ik dat hij gewoon wilde eten van de plantjes langs de muur. En dat we hem gestoord hebben bij zijn ontbijt.

Wanneer ik mijn belevenis vertel aan manlief, kijkt hij op en zegt:”Wat bijzonder! Vorige zondag zat er toch ook een roodborstje op het beeld bij Saartje, in de wei?” Inderdaad ja. W heeft er nog een foto van gemaakt.

Overigens gaat het vooralsnog heel goed met Luca. Hij bleek een darminfectie te hebben waarvoor hij pillen heeft gekregen. Gisteren heeft hij de laatste pillen gehad en nu moet blijken of alles ook goed blijft. Maar hij eet en drinkt goed en is weer zijn eigen blije ik.