Zelfquarantaine

Zoals jullie weten zijn manlief en ik al vroeg in zelf quarantaine gegaan. 14 maart om precies te zijn. En waar veel mensen hun wenkbrauwen optrokken bij ons bericht, volgden de gebeurtenissen elkaar daarna ontzettend snel op. Inmiddels is de zelfquarantaine een feit bij veel mensen tenzij je niet anders kunt. En die laatstgenoemden betreft ook een grote groep mensen. Mensen waar manlief en ik  erg van afhankelijk zijn. Maar ja, wie niet? Aan de acties op dit gebied hoef ik niets  toe te voegen. Ik ben ontzettend dankbaar dat er mensen zijn die voor ons klaar staan. Op wat voor gebied dan ook. En dat geldt zeker ook voor onze persoonlijke omgeving.

Na mijn bericht Bizar kregen we van alle kanten hulp aangeboden. Iets waar ik heel erg blij mee ben. Daarvoor wil ik via deze weg mijn grote dank uitspreken. Hulp die gaat van een appje van ‘ja, je kunt nu weer bestellen voor online-bezorging’ tot ‘kan ik nog wat meenemen van de winkel’ of ‘zal ik voor je meebestellen?’. En zoveel dingen meer. Heel erg lief. Dit alles zorgt ervoor dat wij de deur niet uit hoeven. Behalve voor ons dagelijkse wandelingetje met Luca. Nogmaals grote dank hiervoor.

Ik besef heel goed in wat voor bevoorrecht stukje wereld wij wonen. Wij wonen in het buitengebied met een grote tuin en eigen wei. Dat betekent dat wij ons vrij kunnen bewegen op ons eigen grondgebied. Wij kunnen tuinieren, de moestuin onderhouden, met mooi weer een kop koffie of drankje doen in de zon. Wij kunnen praten met de buren op een afstand die nog wat meters toevoegt aan de 1,5 meter van social distancing. Wij kunnen een wandeling doen zonder veel mensen tegen te komen. Wij kunnen zelfs een tijdje vooruit met de producten die onze fruit-en moestuin produceerde mocht het niet anders kunnen. Maar hoeveel mensen kunnen dit allemaal niet? Ik heb te doen met gezinnen op een flat die binnen moeten blijven. Met kinderen. Met ouders die én moeten werken thuis én de kinderen moeten onderwijzen én entertainen. En dat alles op een paar vierkante meter. Met oudere mensen die geen bezoek meer mogen krijgen van hun dierbaren. Met mensen die alleen moeten sterven. Met de nabestaanden die hun geliefden alleen moeten laten gaan. Met de mensen die hier machteloos bij moeten toekijken. Met mensen die keuzes moeten maken die hen wellicht hun hele leven blijven achtervolgen…

En als ik de berichtgevingen zie over hoe het virus huishoudt in de rest van de wereld en hoe landen afzonderlijk de zaken aanpakken (of niet), dan besef ik ook heel goed hoe bevoorrecht wij zijn om in Nederland te wonen. Al met al is er toch veel goed geregeld en worden zaken heel snel goed opgepakt in crisissituaties. Natuurlijk kan er op zo’n korte tijd niet over alles worden nagedacht. Fijn afstemming is en blijft nodig maar de hoofdzaken worden geregeld. En achteraf had het natuurlijk altijd beter gekund. Alleen handel je nu, in het moment naar wat je denkt dat juist is.

Hoe wij hier weer uit gaan komen als land weet ik niet. Ik denk dat niemand dat goed kan inschatten. Wat ik wel zie en ik hoop echt dat dit doorzet in het leven na ‘corona’, is dat deze hele situatie ook veel moois oplevert. Laten we dat vasthouden. Laten we weer teruggaan naar een omgeving die naar elkaar omkijkt en niet wegkijkt. Laten we blijven letten op de ouderen en zieken in onze omgeving. Laten we weer meer echt contact hebben in plaats van op een telefoon te kijken. Maar ook, laten we weer inkopen doen in ons eigen dorp of stad om de middenstand te helpen. Laten we gaan voor meer duurzame producten in plaats van het ons omringen met goedkope prullaria uit verre landen. Laten we als overheid bepaalde zaken uit de private sector halen. Met zorg en welzijn moet niet worden gemarchandeerd.

Maar zover zijn we nog niet. Voorlopig moeten we proberen om zo gezond mogelijk te blijven en moeten we ons houden aan de regels die van ons worden gevraagd. En lieve mensen, doe dat ook. Hoe moeilijk ook. Hoe mooi het weer ook is. Het is in het belang van ons allemaal…