De avond na Saartjes dood heeft Maudje de hele tijd naast haar gelegen. Saartje op een deksel van een doos, Maudje op haar kussen. Af en toe stond ze op om aan Saar te snuffelen en haar eventjes te likken. Toen we naar bed gingen en we Saartje afdekten om haar de volgende morgen te begraven, ging Maudje niet meteen met ons mee naar boven. Een hele tijd nadat we in bed lagen kwam ze de trap op. Als vanouds slepend met haar rat en nog eentje en nog eentje. Het verschil met andere avonden zat hem in haar geluidjes. Ze waren anders, hoger, sneller, zoekend. Uiteindelijk kwam ze bij ons liggen.

Op een bepaald moment in de nacht werd ik wakker en zag ik haar op het uiteinde van het bed zitten. Rechtop, oortjes gespitst. Ze zat duidelijk te wachten.

De volgende morgen hebben we Saartje mooi ingepakt in een fleecedekentje. Ze hield ervan om zich te verstoppen, lekker warm onder de dekens, op mijn schoot. We hebben haar in een doos gelegd met haar favoriete kattensnoepjes naast haar. Ook op dat moment kwam Maudje haar nog even een likje geven. Daarna hebben we haar begraven onder de kastanjeboom…

Toen we die avond voor de tv zaten, kwam Maudje op mijn schoot liggen en is daar de hele avond niet meer vanaf gekomen. Normaalgesproken werd er afgewisseld tussen mijn schoot, die van manlief, de poef voor de kachel en het kussen voor de tv. Nu niet. Als een zwaar gewicht bleef ze bewegingsloos liggen. Die nacht bracht ze geen knuffels maar bleef ze de hele tijd vast tegen me aan liggen.

Het lijkt erop dat Maudje heel goed weet dat Saar er niet meer is. Dat ze haar toch zoekt en heel duidelijk mist.

Van ons vorig poezenspul herken ik dit gedrag niet. We hebben de gestorven poezen altijd een tijdje op hun favoriete plekje laten liggen zodat de andere katten afscheid konden nemen. Maar toch volstonden ze er dan mee om even te snuffelen en dan niet meer er naar om te kijken. Snor heeft dat nu ook zo gedaan. Hij rook in de richting van Saar en hij wist genoeg. Ofschoon hij zich toch nog iedere dag zachtjes miauwend meldt.

Maudjes gedrag is anders. En het breekt ons hart. Temeer daar we Saar zelf zo enorm missen. Ik hoor de hele tijd de geluidjes die ze maakte. Een soort mieuwmieuw, heel hoog, wanneer ze me achterna kwam als ik naar de buurvrouw liep of de wei inging. Een mini mieuw wanneer ze ’s nachts op het bed sprong en onder de deken wilde, samen met een dringend gekrabbel van haar pootje. Ik heb al twee dagen vergeten het kattenluikje open te maken ’s morgens. Omdat de routine is veranderd. Terwijl Maudje toch ook naar binnen en buiten moet kunnen. Ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat het zo heeft moeten zijn omdat de ‘alsen’ maar door mijn hoofd blijven gaan. Als we nou niet gebeld hadden, als ik het geluid nu niet harder had gezet, als we zoals altijd koffie in de wei hadden gedronken en niet in de tuin… En manlief doet hetzelfde. Als we de kippentunnel maar hadden afgebroken, als we …. Maar zo is het niet gegaan. Ik zie aan manliefs gezicht dat hij het beeld maar niet uit zijn hoofd krijgt hoe hij Saar gevonden heeft.

Dingen gaan zoals ze gaan. En daar moeten we het meestal maar mee doen.

En dus moeten we op zoek naar een nieuwe routine met zijn drietjes. En denken we met veel liefde en dankbaarheid terug aan onze te korte tijd met Saartje.