Plastic fantastic

Eén van Pieps eigenaardigheden is haar voorkeur voor plastic.

Ik heb al eerder geschreven voor haar liefde voor een zwembadbedje. Het ene jaar een gekleurd exemplaar en het jaar erna een groot blauw.

Haar allereerste liefde was echter een groene opvouwbare werkmand. Deze gebruik ik in de tuin voor bladeren, takjes en meer van dat soort dingen in te verzamelen zodat ik niet zo vaak op en neer hoef naar de composthoop. Dag en nacht zat ze naast dit exemplaar. Af en toe probeerde ze erop te kruipen maar het ding rolde weg. Toch bleef ze het proberen. Grappig om naar te kijken.

De Crocs van manlief zijn een ander geliefd item. Blauwe Crocs met ronde gaten erin. En Piep maar pikken op die gaten. De Crocs van hot naar her slepend. En manlief maar zoeken naar zijn Crocs. Zelfs als hij ze aan heeft kan Piep het niet laten. Tot vervelends toe blijft hij er op pikken. Zij. Sorry, ben nog altijd niet gewend. Ik zou de Crocs eigenlijk moeten weggooien. Ze hebben echt hun langste tijd gehad. De zolen zijn zo dun nu, dat je ieder oneffenheidje moet voelen. Maar dat kan ik Piep niet aandoen. En manlief trouwens ook niet…

Wat hebben we nog? O ja, de plastic bloempotten. Deze staan achter de garage te wachten op een nieuwe bestemming. Meestal hergebruik ik ze of gebruik ik ze om grote potten mee op te vullen. Ik zet ze dan op hun kop in de grote pot en gebruik ze zo als tafeltje voor een andere plastic pot waar dan wel planten in gaan. Wat ik wil zeggen is dat er dus een tig aantal achter de garage staan te wachten op hergebruik. Op een stapel. Die steevast door Piep wordt omgekieperd waarna het mooiste exemplaar wordt uitverkoren. De laatste tijd is het een knalroze geval. En daar zit Piep dan naast. Of staat ernaast. Of pikt eraan. En rondom haar de rest van de potten. En ik maar weer opruimen behalve die ene.

Wat zou ze denken daar naast die pot? Waar wacht ze dan op? Ik heb echt geen idée.

Ook ons zwembad is gemaakt van plastic folie. Misschien vindt ze het daarom zo fijn om er in te zwemmen? Er is éen bepaalde hoek die haar voorkeur heeft en dat is de uitstekende punt langs de trap. De helft van de tijd dat ze in het water zit, zit ze hier wat te pikken op de beestjes die zich hier ongewild verzamelen. Maar ook op deze hoek probeert ze te klimmen. Niet dat dat haar lukt. Op de een of andere manier vergeet ze haar vleugels te gebruiken om zich zelf meer kracht bij te zetten. Bij de andere ganzen zagen we dat deze dat van nature doen. Deze kunnen ook op eigen kracht uit het water komen, gewoon willekeurig langs welke kant. Piep niet, zij moet via het trapje eruit. Ze kan het wel. Toen ze op een bepaald moment werd opgejaagd door Klaartje kwam ze op haar vleugels aan de achterkant het bad uit. Maar dat was een panieksituatie.

O ja, ik moet vooral manliefs oude fiets niet vergeten. Een aantal uurtjes per dag worden door Piep besteedt aan het molesteren van deze fiets. Uiteraard van de plastic onderdelen. De fiets bezit op dit moment geen jasbeschermers meer, alleen nog een lege huls waarin de plastic heeft gezeten. Als we in de serre zitten horen we dat Piep hard aan ’t werk is doordat ze steeds aan de bagagehouders trekt. Wat een repeterend petsend geluid geeft. Leuke achtergrondmuziek.  Ook staat de band plat. Alweer. Piep frunnikt namelijk aan het dopje van het ventiel waardoor de band leeg loopt. Niet dat ik dat in eerste instantie in de gaten had. Op een bepaald moment hadden we onze zuipfietsen nodig (ja, zo noemen we deze), maar stond die van manlief leeg. Dus moest deze geplakt worden. Op een goede dag de fiets op zijn kop gezet, emmer water gevuld, plaksetje tevoorschijn gehaald (mmm, waar ligt dat ook alweer?) en op zoek gegaan naar HET gaatje. Het duurde even maar nee, niks te vinden. Band dan maar eens goed oppompen en kijken hoe lang het duurt voordat hij leeg loopt. Mmm, hij loopt niet leeg… Raar. Als ik even later weer terug kom uit de serre zie ik Piep aan het ventiel frunikken. Probleem opgelost. Piep saboteert ons uitje door de band leeg te laten lopen! Op dit moment staat de band weer leeg. Maar we weten nu hoe dit komt. Kwestie van even oppompen voordat we vertrekken dan maar.

Ach ja, het maakt niet uit of ze op plastic valt of af en toe eens met ons wil knuffelen. Zolang we maar het gevoel hebben dat Piep gelukkig is en zich niet eenzaam voelt. En zolang dat het geval is, is plastic fantastic!