Spuitjes

En het duurde en het duurde maar.

De antibiotica leek bij Piep maar niet aan te slaan. Ze bleef heel zwaar adem halen en reutelen. Zo zielig om te zien hoe ze met haar hele lijfje worstelde om adem te halen. Zou de dierenarts er dan toch naast hebben gezeten met haar verkoudheid (en ik ook)?

Maar nu, na 8 dagen antibiotica, lijkt er een knopje omgedraaid te zijn. Van het ene moment op het andere ademt Piep weer normaal. Niet meer door haar bek maar gewoon door haar neus. Geen gereutel meer maar een normale ademhaling en eindelijk eet ze weer granen. Ze wordt weer wat socialer, ze zoekt de andere ganzen weer op aan de draad, praat weer met ze en met ons. Kortom, het gaat eindelijk de goede kant op.

Ze lijkt zich trouwens heel prettig te voelen bij haar nachtelijke opsluitingen in het tuinhuis. Wanneer we ’s avonds naar achteren lopen om haar naar binnen te doen, loopt ze al vrijwillig voorop. En ’s morgens zie je aan haar keutelenspoor dat ze al behoorlijk op onderzoek uit geweest is en staat ze me al aan de deur op te wachten. Niet dat ze dan meteen mee naar buiten loopt. Ze vindt het wel prima zo in haar huisje en komt pas naar buiten als ze er zin in heeft. Dan laat ik de deur maar gewoon open staan zodat ze in haar eigen tempo naar buiten kan komen. Vaak staat ze nog binnen wanneer manlief naar achteren gaat om te voeren. Ik gebruik sinds twee dagen de gieter als lokmiddel om haar buiten te krijgen. Op de een of andere manier is Piep verzot op gieters en ze beschouwt ze ook allemaal als haar eigendom. Wanneer ik deze oppak begint ze ook altijd luid te gakken als om te protesteren dat ik aan ‘haar’ gieter kom. Maar ze loopt wel mee naar buiten op deze manier, de gieter achterna. En zodra deze op zijn plekje staat, gaat ze erbij staan en gaat ze er quasi uit drinken. Scheel naar me loerend als om te zeggen ‘Jahaaaa! Probeer hem nou nog maar eens op te pakken!”

Deze morgen echter gaat ze meteen met manlief mee naar buiten en zo waar, ze springt ook meteen in het zwembad. Ook iets dat ze de laatste twee weken niet of maar een enkele keer heeft gedaan. Wat ook te zien was aan haar uiterlijk want van droogwassen wordt je niet echt mooi wit. Maar ze zwemt en wast zich weer volop. Ze heeft weer praatjes en kwekt weer vrolijk tegen ons aan. Gelukkig.

Het enige wat ze er nu aan heeft overgehouden (of wij eraan hebben overgehouden, het is maar hoe je het bekijkt) is dat ze nu met enige argwaan onze bewegingen volgt. Je hoort haar denken. “Heeft hij zijn overal aan? Nee? Ok, dan hoef ik niet weg te lopen.” Of “gak, gak, gak, gak, weg, snel! Het spuitje! De overal! De overal!”

Tja, het zal nog wel een tijdje duren voordat dat uit haar kopje is ben ik bang. Maar bang voor het spuitje of niet, het heeft wel zijn werk gedaan!